فردوسی می‌گوید که شاهنامه کتاب تاریخ است. تاریخی که بخش‌هایی از آن با زبان رمز و راز بیان شده است. شاهنامه اگر افسانه هم باشد باز هم گویای باورها، آرزوها، آرمان‌ها و خلاصه، فرهنگ ایران باستان است و از این حیث، اهمیت دارد و خواندن آن سودمند است.

«حکیم فردوسی» در شاهنامه، بی‌رحمانه تاریخ را روایت می‌کند. او در داستان زندگی «قباد» پادشاه ساسانی، از خیانت‌ها و بدرفتاری‌های او سخن می‌گوید و عبرت از تاریخ را فدای تعصبات و توهمات باستان‌‌گرایانه نمی‌کند.

شوربختانه در سال‌های گذشته، انگاره نادرست نژاد خالص آریایی در میان برخی از مردمان لُر شایع شده است. به عبارتی، برخی خود را آریایی اصیل می‌خوانند. حال آنکه درصد فراوانی هاپلوگروپ آریایی در میان لرها حدود ۷% است. به زبان ساده و عامیانه، هر لُر به طور میانگین، ۷% ژن آریایی دارد، نه بیشتر

در این سال‌های اخیر، اقلیتی از لرها تحت تأثیر رسانه‌های انگلیسی و صهیونیست، فریب خورده و به اسلام‌ستیزی روی آوردند. آنان می‌گویند: ما آریایی اصیل هستیم؛ نیاز به اسلام نداریم؛ شاهنامه را داریم و سخنانی از این دست. آیا این هم‌وطنان فریب‌ خورده نمی‌دادند که در شاهنامه، لرها مردمانی غیر ایرانی، بی‌فرهنگ و دزد نامیده شدند؟

آنچه ما در شاهنامه می‌بینیم، پوسیدگی شاهنشاهی ساسانی از درون است. انتقام‌جویی‌ بزرگان ایران از یکدیگر،اختلافات شَدید، بَددِلی و بدخواهی و... همه باعث شد حکومت زرتشتی ساسانی از درون آسیب ببیند و جنگ نظامی با مسلمین، تنها بخشی از فرآیند سقوط ساسانیان بوده است.

خسرو پرویز در شاهنامه، شخصیتی است مغرور، متکبر، خودخواه و بی‌رحم که برای رسیدن به قدرت، هیچ حد و مرز و هیچ اصل اخلاقی و انسانی نمی‌شناسد. تنها منافع خود را می‌بیند و به هیچ چیز و هیچ کسی وفادار نیست.