برخی از هموطنان با افتخار می‌گویند: در ایران باستان، مردم در انتخاب دین آزاد بودند! در پاسخ می‌گوییم: اولاً اینکه کوروش هخامنشی، مردم را به گوساله پرستی تشویق می‌کرد، جای افتخار ندارد. چون او می‌خواست مردم در جهل و خرافات بمانند تا بتواند بر آنان حکومت کند. ثانیاً در شاهنامه آمده که منوچهر پادشاه ایران باستان، مردم را تهدید کرد که هر کس دینی غیر از دین من داشته باشد، با شمشیر من مواجه خواهد شد!

چرا باید تمجید چند یهودی رباخوارِ جهانخوار از کوروش، برای ما سبب افتخار باشد؟ آنان، کوروش را بازیچه اهداف خود کرده اند. اگر کسانی کوروش را دوست دارند، باید تلاش کنند که او را از چنگال این جهانخواران نجات دهند. نه اینکه از بازیِ رندانه‌ی استکبار با تصویر کوروش، سرمست شوند.

شایعه آمد که آخوندها می‌گویند: «در سه جا دروغ نیکوست: میدان جنگ، وعده به زنان و اصلاح بین مردم.» پاسخ می‌دهیم: اولاً این حدیث جعلی است. ثانیاً قرآن می‌گوید: وعده دروغ، کار شیاطین است. ثالثاً در اندیشه اسلام، گاهی برای نجات جان یک بی‌گناه می‌توان دروغ گفت. چون خون بی‌گناه مهم‌تر از دروغ گفتن یا نگفتن است. باید بر اساس عقل و منطق سنجید.

اکثر کسانی که از نزدیک، آرین وطن‌خواه را می‌شناسند، پس از مدتی، با او قطع ارتباط می‌کنند. اخلاق تند، بددهنی، رفتارهای متکبرانه در کنار یک عادت زشت دیگر: «قرض گرفتن و پس ندادن!» سبب شده که دوستانی اندک و دشمنانی بسیار در میان ایرانیان خارج نشین داشته باشد.

راه بازگشت آرامش به قلب‌های ما آن است که در محضر خداوند، به خطای خود (و به انتخاب غلط خود) اعتراف کنیم و در صدد جبران برآییم. یعنی با انتخابات و صندوق رأی قهر نکنیم. بلکه برای روی کار آمدن یک نیروی صالحِ سالم را که محبوب مؤمنین و مورد غضب استعمارگران و غارتگران جهانی است، انتخاب کنیم.

اگر بابک و خانواده‌اش، مذهبی بودند، آنگاه شاهد آن می‌بودیم که رسانه‌های دین‌ستیز و برانداز، دین و مذهب و روحانیت را به باد ناسزا می‌گرفتند. اما اکنون که پدر بابک، تفکر ملی‌گرایی و باستانگرایی دارد، همان رسانه‌ها لب فرو بسته و خود را به ندیدن و نشنیدن زده اند. این چیزی نیست جز مظلومیت دین... و ستمگری دین‌ستیزان...