بسیاری از مدعیانِ آریایی، علیه عرب‌ها (به ویژه عرب‌های جبهه مقاومت) سخن پراکنی می‌کنند. حال آنکه کیخسرو پادشاه ایران در جنگ علیه افراسیاب تورانی، از رومیان و هندیان و تازیان (عرب‌ها) یاری خواست. همه باید بدانیم که هیچ نژاد و هیچ قومی، دشمن ما نیستند. بلکه ملاک دوستی و دشمنی، تنها باید عقیده و رفتار دیگران باشد.

نهال اسلام با اراده‌ی خداوند و مجاهدن بهترینِ بندگان خداوند به درختی تنومند تبدیل شد. درختی ریشه دار که باد و باران و طوفان‌های روزگار را از سر گذراند. خردمندان روزگار، در برابر این درخت استوار، فروتنی می‌کنند. در این میان، کدام بوته‌ی کدو می‌تواند با آن درخت استوار قیاس شود؟

در شاهنامه آمده که ایرانیان، 900 تن از تورانیان را سر بریدند. اکنون، مقصود اینجانب (نگارنده‌ی این نوشتار) این نیست که بگویم جنایتی رخ داده. بلکه هر آینه ممکن است رفتار ایرانیان در گردن زدنِ تورانیان، به حق بوده باشد. یعنی گاهی لازم است خون ریخته شود.

کمبوجیه دوم، پسر کوروش دوم (کوروش بزرگ) پس از رسیدن به حکومت مصر، خود را فرعون نامید و در ادامه مدعی شد که منِ کمبوجیه از تبار خدایان: رَع، اوزیریس و حوروس هستم. کسی که درباره این خدایان شیطانی تحقیق کند، درخواهد یافت که کمبوجیه دوم چه گفته است.

حکیم ابوالقاسم فردوسی می‌گوید پادشاهان و پهلوانان ایران باستان، قلب‌هایی پر از کینه و سرهایی پر از خشم و نفرت داشتند. عاشق خون ریختن بودند و حتی این را وظیفه‌ای الهی می‌شمردند. گودرز به فرمانده ارتش تورات گفت: اگر من از جنگ و ریختن خون‌ها دست بردارم، فردای قیامت، در محضر خداوند چگونه پاسخ بدهم؟

در تاریخ عرب عصر جاهلیت همانند ایران باستان، موارد متعدد وجود دارد که شخص بی‌گناهی به تقاص خون شخصی دیگر، کشته شد! شاهنامه می‌گوید پهلوانان ایران، بارها از این کارها انجام دادند. اما در اسلام، فقط قاتل، به تقاص خون مقتول کشته می‌شود. چنان که امیرالمؤمنین علی (ع) وصیت کرد که در قتل من، هیچ بی‌گناهی قصاص نشود.