برخی می گویند فردوسی در شاهنامه گفته که زرتشتیان آتش پرست نبودند، بلکه آتش را قبله خود می‌دانستند. در پاسخ می‌گوییم: اولاً: به گواهی شاهنامه پژوهان بزرگ، این ابیات الحاقی هستند. ثانیاً: مربوط به ایرانیان پیش از زرتشت هستند (نه زرتشتیان) و اما درباره زرتشتیان، فردوسی به روشنی آنها را آتش پرست نامیده است.

هنگامی که به ویژگی‌های ضحاک در شاهنامه نگاه می‌کنیم، درمی‌یابیم که امروزه، رژیم موقت صهیونیستی، بیش از هر کس و هر چیز، سزاوار عنوانِ «ضحاک زمان» است. همان رژیمی که براندازان، خود را مفتخر به مزدوری برای آن می‌دانند. همان رژیمی که آزادگان جهان، جملگی از آن نفرت دارند و آن را نهادی چندش‌آور می‌خوانند.

«فرهاد چهارم» پادشاه اشکانی، پدر، برادران و همسران خود را کشت و عاقبت توسط پسرش کشته شد. همه این حوادث به علت کسب و حفظ قدرت بود.

هنگامی که ما از سر خیرخواهی، به انتقاد از برخی آداب و رسوم ایران باستان می‌پردازیم، عده‌ای ما را به آریایی ستیزی و دشمنی با ایران متهم می‌کنند. حال آنکه اگر چنین باشد، پس زرتشت هم یک آریایی ستیز بوده است. چون علیه آداب، سنن و رسومات پیش از خود و حتی علیه خدایان مردم آریایی، قیام کرد.

بسیاری از زرتشتیان، برای وندیداد حجّیت و اعتبار دینی قائل نیستند. اما از سویی، رهبران دین زرتشتی به این کتاب استناد کرده؛ قوانین دینی را از آن استنباط و استخراج می‌کنند. چگونه این تناقض و تعارض قابل حل است؟ آیا هر جا که به نفع ایشان است، وندیداد را معتبر می‌شمارند؟

شخصی به نام مهرَک نوشزاد که از نامداران بود، اموال اردشیر بابکان را غارت کرد. اردشیر، به منظور تلافی، مهرَک نوشزاد را گردن زد و تن بی‌جان او را درون آتش انداخت. اما به کشتن و سوزاندن او قانع نشد. بلکه اردشیر بابکان دستور داد همه خویشاوندان مهرک را نیز بکشند.