آن مقداری که مسلمانان عالم برای ایجاد وحدت و یکپارچگی دلیل و بهانه دارند؛ برای تفرقه و جدایی از یکدیگرندارند. به هر مسئله‌ای از مسائل اسلامی که پرداخته می‌شود؛ نشانه‌های تقریب بین مذاهب آشکار می‌شود. اتفاق نظر شیعه و اهل‌سنت بر سر موضوع ارادت و ابراز علاقه نسبت به اهل‌‌بیت عصمت و طهارت خصوصا امام حسین از عوامل ایجاد این وحدت است.

محمد غزالی، از علمای بزرگ الازهر، با تمام وجود قائل به تقریب میان مذاهب اسلامی بود، و شديداً تحت تأثير افكار امام خمينى قرار گرفته بود؛ او حمایت کامل خود را از انقلاب اسلامی ایران اعلام کرد؛ حكومت صدام، را خون‌ريز و سفاك می‌دانست، حتی آرزو کرد کاش می‌توانست، گروهی برای یاری شیعیان در جنگ با بعث عراق بفرستد.

فتوای صریح شلتوت، در جواز تعبد مذهب شیعه، یکی از تأثیرگذارترین فتاوای تقریبی دوران معاصر است.(1379 قمری) مواضع گوناگونی در قبال این فتوا شکل گرفت. بسیاری از علمای بزرگ، این فتوای تاریخی را مورد تأیید قرار دادند؛ برخی در آن تشکیک و آن را نفی کرده‌اند، برخی شلتوت را به جهل متهم کرده‌اند و برخی می‌پرسند چرا شیعیان فتوای مشابه صادر نکرده‌اند.

انقلاب شکوهمند اسلامی ایـران، آوای اسـلام ناب محمدی را در تمام دنیای معاصر طنین افکن سـاخت و عصر نوینی را فـراروی بشریت گشود و اینک که چهل سـال از پیروزی افتخارآفرین انقـلاب اسلامی می‌گذرد، شاهد به بار نشستن شجره طیبه‌ای هستیم که با خون هزاران شهید آبیاری شده و دستاوردهای ارزنده و نتایج ارزشـمندی را عاید مردم مسلمانان و آزادی‌خواهـان جهـان کرده و بـه عنـوان الگویی زنده در منظر جهانیان قرار گرفته است.

جمعی از علمای اهل سنت در پی حادثه تروریستی که در جریان برگزاری رژه نیرو‌های مسلح اهواز رخ داد، ضمن محکوم کردن این حادثه گفتند: امروز بار دیگر رشادت و مردانگی سربازان ایران زمین بر جهان نقش بست و نمایشی زیبا از مردانگی و ایثار آنان دل ملت ایران را گرم کرد که فرزندان آنان تا پای جان مدافعان این انقلاب و ملت هستند.

عالم سنی «حسن بن فرحان المالکی» از محققان اهل سنت عربستان در کتاب خود به نام ( داعیه و لیس نبیا) به معنی «مبلّغ نه پیامبر» به نقد خطاهای «محمد بن عبدالوهاب» می‌پردازد، وابراز تعجب می‌کند که چگونه علمای وهابی این همه خطا و اشتباه را در کلمات شیخ نادیده گرفته و به سادگی از آن گذشته‌اند. سپس می‌افزاید: اگر بعضی از آنان، حتی چند مورد از خطاهای وی را یاد آور شده بودند، من ضرورتی برای نوشتن این کتاب نمی‌دیدم، ولی چه کنم که همه سکوت کردند.