مباحث تاریخی
فضیلت تراشانی که برای احمد بن حنبل فضیلت می‌ساختند در ترفندی جدید خواب دیدن افراد و دیدن فضائل در خواب را در وصف احمد بن حنبل توصیف می‌کردند. اما موضوع دیدن خواب به گستردگی که هر روز کسی خوابی را ببیند و در پی آن فضیلتی برای احمد بن حنبل بنویسد را نمی‌توان دارای قوّت دانست.
احادیث و مناقب زیادی از پیامبر اکرم درباره اصحابشان بیان شده است، بطوریکه بیشترین آن احادیث و مهمترین آن نسبت به حضرت علی (علیه‌السلام) بوده است؛ این احادیث در زمان خلفا بعد از رحلت پیامبر و حکومت‌های بعدی یعنی بنی امیه و بنی عباس گاهی از زبان خلفا نیز شنیده می‌شد.
در شأن و مقام حضرت علی (علیه‌السلام) همین بس که احادیث و مناقب فراوانی از پیامبر درباره ایشان نقل شده است، اما برخی از احادیث مانند سدّ الابواب چنان مهم و مشهور هستند که جاعلین، در مقابل این حدیث، حدیث مشابهی را برای ابوبکر نقل کرده‌اند.
در متون تاریخی فریقین آمده که برخی اصحاب اصل خلافت را از محلش دور کردند و مانع از نشر و گسترش احادیث نبوی شدند، چرا که بیشتر احادیث ایشان در مناقب و فضائل اهل بیت بوده، لذا با جلوگیری از آن سعی کردند تا مردم چیزی از احادیث منقوله از طرف پیامبر را ندانند و متمایل به اهل بیت نشوند.
در هیچ کجای تاریخ اسلام نوشته نشده است که معاویه این دشمن سرسخت حضرت علی(علیه السلام) برای یکبار هم که شده در مقابل حضرت سر تسلیم فرود آورد و به عنوان خلیفه مسلمین تابع دستورات و فرمایشات حضرت قرار گیرد بلکه تاریخ میگوید او بعد از خلفای سه گانه در زمان خلافت حضرت علی با کارشکنی و تحریک، همگان را بر علیه حضرت می‌شورانید اما انصاف را نسبت به حضرت در برخی جاها رعایت میکرد
حضرت علی (علیه‌السلام) شخصیتی بی‌نظیر در جهان اسلام است، کسیکه در دامان پیامبر پرورش یافت و در اوج قله‌ی کمال معنویت و و تکامل انسانی جلوه کرد و به شایستگی مقام وصایت و جانشینی پیامبر خاتم را کسب کرد. شخصیتی که همتایی نداشت و از شنیدن حالات ایشان، دشمنانشان هم تحسین و تأیید می‌کردند.
اگر به تاریخ اسلام مراجعه کنیم، به این نکته رهنمون خواهیم شد که علاوه بر اینکه خلفا در بسیاری از مشکلات علمی و دینی به حضرت علی رجوع می‌کردند، دیگر دشمنان هم از این فیض الهی بی‌بهره نبودند و با ارسال نامه و یا به صورت حضوری از حضرتش سؤال می‌کردند و امام علی با سعه صدر پاسخ ایشان را می‌داد.
فضائل و مناقب اهل بیت پیامبر بزرگ اسلام بر احدی پوشیده نیست چرا که اهل بیت پیامبر چنان جایگاه ویژه‌ای دارند که دوست و دشمن از بازگو کردن آن، نه اینکه ابایی داشته باشند، بلکه به گفتن آن افتخار می‌کنند، فلذا افرادی مانند معاویه که از مخالفین سرسخت ایشان بوده، در هر مناسبتی به ذکر فضائل و مناقب آن‌ها می‌پرداخت و شماتت کنندگان اهل بیت را سرزنش میکرد
تاریخ گواه بر سخن افراد دنیا طلبی است که نه تنها هیچگاه شایستگی و لیاقت خلافت و جانشینی پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) را نداشتند بلکه اینان در هر مناسبتی علی (علیه‌السلام) را افضل‌تر و بلند مرتبه‌تر از خود می‌دانستند و اگر حضور این امام همام را در کنار خود نمی‌دیدند در تنگناها و مشکلات فراوان گرفتار می‌شدند که حضرت به فریاد آنان می‌رسید
تمام ادیان بزرگ الهی تا آمدن دین جیدتر، دچار حوادث و اتفاقات گوناگون شدند، دین اسلام نیز از این قاعده مستثنا نگردید و برخی حوادث قبل از رحلت پیامبر و برخی بعد از رحلت آن حضرت واقع شد. این حوادث به خاطر اصحابی به‌وجود آمد که یا خوب عمل کردند و زیبا جلوه داده شد و یا بد عمل کردند و ناپسند نمایان گردید.
خداوند متعال در قرآن و پیامبر بزرگ اسلام در روایات فراوانی جریان خلافت و وصایت پیامبر را به صورت مستقیم و غیر مستقیم به همگان گوشزد کرده‌اند، به‌ویژه در حجه الوداع که آخرین حج پیامبر اکرم بود، در منطقه غدیرخم و در حضور هزاران حاجی، و برای او از همگان بیعت گرفت. خلفای غاصب هم به این موضوع اذعان داشتند و علی را شایسته خلافت می‌دانستند.
در صدر اسلام حوادث فراوانی رخ داد که به نوبه خود از اهمیت و جایگاه ویژه‌ای برخوردار است، از جمله اتفاقات مهم و تاریخی آن زمان، واقعه غدیر خم است، که پیامبر در راه بازگشت از بیت الله الحرام در منطقه غدیر خم و در حضور حاجیان بی‌شماری که در راه بازگشت از حج بودند، جانشین خود را به دستور خداوند به همگان معرفی کردند.
نقل بی‌دقت برخی علمای اهل سنت منجر به اهانت به بزرگان می‌گردد، مثلاً ابن عاشور و موسی شاهین لاشین، آورده‌اند: عایشه هر وقت مى‌خواست شخصى وارد حریمش شود، به او شير مى‌داد؛ این نسبت به عایشه، نسبت درست و دقیقی نیست. بلکه نقل شده که «به دخترانِ خواهران و برادرانش امر میکرد، کسی را که دوست دارد آنان، او را ببینند، شیر دهند.»
در دین اسلام برخی احکام تعذیر دارد و عقوبتش به خاطر مصالحی است که باید اجرا گردد، لذا اجرای حدود الهی در حقیقت نوعی بازدارندگی از انجام مجدد آن توسط شخص خاطی و یا دیگران است؛ بعد از رحلت پیامبر، خلفاء در انجام آن دچار مشکل بودند، چرا که نمی‌دانستند حکم آن چیست و چگونه برخورد کنند.