سفارش امام رضا (علیهالسلام) به شیعیان
برخی از ائمه به دلایل سیاسی زمانشان نمیتوانستند بهطور مستقیم با شیعیان ارتباط داشته باشند و به همین دلیل با مکاتبات مخفی با آنان در ارتباط بودند؛ امام رضا (علیهالسلام) هم برای ارتباط با شیعیان، به دلیل زندگی در خراسان که دور از مرکز شیعیان (کوفه و حجاز) بود و تحت نظر حکومت بنیعباس نیز بودند، گاهی پیامهای خود را از طریق مکاتبه و توسط نمایندگان خود در بلاد مختلف به اطلاع مردم میرساندند؛ یکی از توصیهها و سفارشات باقیمانده از ایشان، نامه حضرت به عبدالعظیم حسنی است که در شهر ری زندگی میکرد.
شیخ مفید در کتاب اختصاص، پیام جامع، آموزنده و جالبی را از امام رضا (علیهالسلام) نقل کرده است که ایشان از طریق نامه این پیام را، بهوسیله عبدالعظیم حسنی، به شیعیان و محبین اهلبیت فرستادهاند. عبدالعظیم نامه را اینگونه نقل کرده است:
«ای عبدالعظیم! سلام گرم مرا به دوستدارانم برسان و به آنان بگو: در دلهای خویش برای شیطان راهی نگشایند و آنان را به راستگویی در گفتار و ادای امانت و سکوت پرمعنا و ترک درگیری و جدال در کارهای بیهوده و بیفایده فراخوان و به صله رحم و رفتوآمد با یکدیگر و رابطه گرم و دوستانه با هم دعوت کن؛ چرا که این کار باعث تقرب به خدا و من و دیگر اولیاء اوست. دوستان ما نباید فرصتهای گرانبهای زندگی و وقت ارزشمند خود را به دشمنی با یکدیگر تلف کنند. من با خود عهد کردهام که هر کس مرتکب اینگونه امور شود، یا به یکی از دوستانم و رهروانم خشم کند و به او آسیب رساند، از خدا بخواهم که او را به سختترین کیفر دنیوی مجازات کند و در آخرت نیز اینگونه افراد از زیانکاران خواهند بود.
به دوستان ما توجه ده که خدا نیکوکرداران آنان را مورد بخشش قرار داده و بدکاران آنان را جز آنهایی که بهاو شرک ورزند و یا یکی از دوستان ما را برنجانند و یا در دل، نسبت به آنان کینه بپرورند، همه را مورد عفو قرار خواهد داد؛ اما از آن سه گروه نخواهد گذشت و آنان را مورد بخشایش خویش قرار نخواهد داد، جز اینکه از نیت خود بازگردند و اگر از این اندیشه و عمل زشت خویش بازگردند، مورد آمرزش خواهند بود، اما اگر همچنان باقی باشند، خداوند روح ایمان را برای همیشه از دل آنان خارج ساخته و از ولایت ما نیز بیرون خواهد برد و از دوستی ما اهل بیت (علیهمالسلام) نیز بیبهره خواهند بود و من از این لغزشها به خدا پناه میبرم.»[1]
پینوشت:
[1]. «یا عبدالعظیم! أبلغْ عنّی أولیائی السلامَ وقل لهم: أن لا یجعلوا للشیطان على أنفسهم سبیلاً، ومُرْهم بالصدق فی الحدیث وأداء الأمانة، ومُرْهم بالسکوت وترک الجدال فیما لا يَعْنیهم، وإقبالِ بعضهم على بعض والمُزاوَرة، فإنّ ذلک قربة إليّ. ولا یشغلوا أنفسهم بتمزیق بعضهم بعضاً، فإنّی آلیتُ على نفسی أنّه مَن فعل ذلک وأسخط وليّاً من أولیائی دعوتُ الله لِیعذّبه فی الدنیا أشدّ العذاب، وکان فی الآخرة من الخاسرین. وعرِّفْهم أنّ الله قد غفر لمحسنهم، وتجاوز عن مسیئهم، إلاّ مَن أشرک به أو آذى وليّاً من أولیائی أو أضمر له سوءً، فإنّ الله لا یغفر له حتّى یرجع عنه، فإنْ رجع وإلاّ نُزع رُوح الإیمان عن قلبه، وخرج عن ولایتی، ولم یکن له نصیب فی ولایتنا، وأعوذ بالله من ذلک.» الاختصاص، شیخ مفید، ج1، ص247.
توضیح نامه در مقاله: «سفارش امام رضا(ع) به حضرت عبدالعظیم حسنی»
إضافة تعليق جديد