عبدالحمید ادعا می‌کند که انتقادات خیرخواهانه‌ای علیه نظام دارد و مدعی است که در کشورهای دیگر به منتقدین پاداش می‌دهند. وی گفته است: «اگر امروز زندانیان سیاسی را آزاد کنید، همین فردا پول شما ارزش پیدا می‌کند». ظاهر سخنان او نشان می‌دهد که به بهانه مزایای انتقاد، در حال مخالفت با حاکمیت است و قصد جریان‌سازی علیه جمهوری اسلامی و مسئولین آن را دارد.

عبدالحمید مدتی است که از کشتگان مهرماه مسجد مکی، دادخواهی می‌کند. وی با اینکه در این حادثه، پرونده قضایی تشکیل شده و در دادگاه نظامی در حال رسیدگی است، آن را کافی نمی‌داند؛ در حالی که طبق مبنای خودش، اعدام در این قضیه معایبی دارد که باید از آن صرف‌نظر کرد. همچنین از نظر اسلام و سیره پیامبر (ص) و خلفا نیز این مأمورین اعدام نمی‌گردند.

پس از دیدار رهبر انقلاب با نمایندگان مجلس، عبدالحمید گلایه‌های خود از نظام را به سمت مجلس کشاند و با اعتراض به نمایندگان، آنان را غیر مستقل و غیر آزاد خواند؛ رهبر انقلاب به نمایندگان توصیه کرد که نباید به این حرف‌ها که از روی غرض یا بی‌اطلاعی از مصلحت گفته می‌شود، اعتنا کنید. این مجلس، در مجموع و در نگاهی کلی، مجلسی انقلابی، جوان، پرتحرک و دارای مصوبات خوب برای رفع مشکلات کشور است.

دو جریان اتفاق افتاد؛ در یکی نیروهای اطلاعاتی، گروهی را که غیرقانونی وارد کشور شده بودند، بازداشت کرده و آنها به کار غیرقانونی خود اعتراف کردند؛ در مورد دوم، فردی توسط انتظامات مسجد مکی دستگیر شد و اعترافاتی تحت فشار و شکنجه داشت. اما مسجد مکی اعترافات گروه اول را اجباری و ادعای اعتراف از روی اجبار فرد دستگیر شده توسط مسجد مکی را کذب محض می‌داند.

عبدالحمید که هر هفته به دنبال سوژه جدید برای ادامه اعتراضات خود است، شبهه‌ای قدیمی جهت طرح در این هفته را از اتاق فکر خویش، دریافت کرد و آن اعدام‌های سال 67 بود. ازآنجاکه او نتوانست خوب آن را مطرح کند، رسانه‌های معاند، حواشی مربوط به این شبهه را نیز پخش کردند. وی این اتفاق را ضربه به اسلام دانست، درحالی‌که برای دفع توطئه علیه نظام اسلامی، راهی جز آن نبود.

اگر مذهب ما برای عزاداری، دست ما را نبسته بود، برای امام حسین (علیه‌السلام) شدیدتر از شیعیان عزاداری می‌کردیم. ما باید با اخوت و برادری، مسیر امام حسین (علیه‌السلام) را ادامه دهیم.