دنیا طلبی و تن دادن به خواهش‌های نفسانی مسئله‌ای است که اگر انسان با آن مبارزه نکند و بر نفس خویش فائق نیاید، در هر حالی ممکن است گریبان‌گیر انسان شود. حتی در میدان جنگ و در رکاب پیامبر، آنجا که شخص باید از همه تعلقات دنیایی دست بشوید و برای تحکیم و پاسداری از دین اسلام و حفظ جان پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم، جان خود را در طبق اخلاص قرار دهد، شیطان به سراغ او می‌آید و در همان صحنه قتال حس دنیا دوستی را در نظرش متبلور می‌کند و او را از مسیر و هدف اصلی باز می‌دارد.

یکی از شبهاتی که وهابیت به شیعیان وارد می‌کنند این است که آیا اعتقاد به امامت امامان دوازده گانه در زمان رسالت پیامبر هم وجود داشته یا پس از وفات امام عسکری ( علیه السلام ) پیدا شده است؟ اعتقاد به امامت دوازده تن از بنی هاشم در زمان رسول اکرم ( صلی الله علیه و آله و سلم ) مطرح بوده، ولی آشنایی به اسامی و هویت آنان به مرور زمان صورت گرفت، زیرا هر امامی، وصی و امام بعدی را معین و معرفی می‌نمود، و دلایل قاطع نشان می‌دهد که پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) امامت و رهبری علی (علیه السلام) را در مواقع مختلف بالأخص در روز غدیر اعلام کرد، و تشیع به معنی رهبری علی (علیه السلام) به صورت یک اصل اعتقادی درآمد، همچنان که امامت و پیشوایی دو نور دیدۀ خود، حسن و حسین (علیه السلام ) را نیز در عصر خود مطرح کرده و فرمود است: « الحسن و الحسین امامان قاما او قعدا».

یکی از شبهاتی که برخی از دشمنان اسلام به ویژه وهابیت به شیعیان وارد می‌کنند، اتهام جمع آوری قرآن در عصر رسول خدا (صلی الله علیه و آله ) برای انکار فضائل خلفاست. مسئله گرد آوری قرآن در عصر رسول گرامی اسلام را به وسیلۀ أدله‌ای می‌توان اثبات کرد که در ادامه به توضیح آن خواهیم پرداخت ولی قبل از آن به سوء ظن سؤال کننده و ادعای واهی آن و کلام خداوند در این زمینه خواهیم پرداخت. خداوند متعال می‌فرماید: « یا ایها الّذین آمنوا اجتنبوا کثیرا من الظّنّ إنّ بعض الظنّ إثم ». «ای افراد با ایمان از بسیاری از گمان‌ها بپرهیزید که پاره‌ای از گمان‌ها گناه است ». خداوند متعال در این آیه انسان‌های با ایمان را از سوء ظن نسبت به یکدیگر بر حذر داشته است. بنابراین ادعای جمع آوری قرآن در عصر پیامبر انکار فضیلتی از خلفا نخواهد بود و این مطلب از دلائلی که در ذیل خواهد آمد روشن می‌گردد.

یکی از شبهاتی که وهابیت به شیعه وارد می‌کنند این مسئله است که چرا شیعیان در حالی که بخشی از عقاید و احکام را از قرآن و سنّت پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم ) می‌گیرند، در بیشتر موارد به روایات امامان خود اعتماد می کنند، مگر منبع علوم و آگاهی‌های امامان شیعه چیست؟ اگر شیعه بر روایات امامان خود اعتماد کامل دارد، بدان سبب است که پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم ) آنان را حجت دوم پس از کتاب خدا شمرده و در حدیث معروف ثقلین می‌فرماید: « انّی تارک فیکم الثّقلین کتاب الله و عترتی »؛ « من در میان شما دو گوهر گران‌بها به عنوان امانت باقی می‌گذارم که عبارتند از کتاب خدا و عترتم.»

با گذر از معنا و ماده سلف که بررسی بیشتر آن را به لسان العرب و مجمع البحرین در باب ماده سلف ارجاع می‌دهیم، به بررسی واژه سلفی در اصطلاح امروز می‌پردازیم. سلفی در زمان کنونی به پیروان مکتب فکری و اعتقادی احمد بن حنبل ( 186-241) گفته می‌شود. در کتاب الموسوعه الذهبیه للعلوم الاسلامیه [1] درباره احمد ابن حنبل آمده است: او یکی از شخصیت‌هایی است که از سنت پیامبر دفاع نمود و به آنچه که صحابه و تابعان بر آن بودند، تمسک جست و به آراء و افکاری که پس از آنان پدید آمده بود، اعتنا نکرد و در این راه از جانب برخی از خلفاء عباسی آزار دید اما استقامت ورزید و شکیبایی پیشه نمود.

گاهی اوقات اتهامات ناروایی از سوی برخی دشمنان اسلام به ویژه وهابیون به شیعه نسبت داده می‌شود مثلا می‌گویند: شیعیان برای تأیید و مستحکم کردن مذهب خود آیات متشابه قرآن را به تأویل می‌برند!
در توضیح این مطلب ناگزیر باید قدری دربارۀ لزوم تأویل برخی از آیات سخن بگوییم تا روشن شود تأویل برخی از آیات، مورد اتفاق همۀ علمای اسلام است. توضیح این که قرآن، آیات خود را به دو گروه تقسیم می‌کند و می‌فرماید: « هو الذی أنزل علیک الکتاب منه آیات محکمات هنّ امّ الکتاب و اخر متشابهات »؛ « اوست که کتاب ـ را بر تو نازل کرد. بخشی از آن « محکم » است که اساس و ریشه کتاب است و قسمتی از آن « متشابه » می باشد »