عرفان اسلامی در ابعاد علمی و عينی، از رهگذر بندگی و عبوديت شكل می‌گيرد و سير و سلوك در آن، نه برای رسيدن به كشف و كرامات و شطح و غيب‏گويی و پيدا كردن موقعيت اجتماعی و مريدپروری؛ بلكه تنها و تنها برای بندگی خدا انجام می‌شود.