مخاطب یک فیلم، به صورت ارادی تصمیم می‌گیرد که قوۀ فکر و اندیشۀ خود را موقتا تعطیل کرده و به خویشتن بقبولاند که آن‌چه می‌بیند همه واقعیت‌اند و هیچ توهم و تخیلی در کار نیست! این در حالی است که بیننده ممکن است بسیاری از شخصیت‌های فیلم را به همراه گذشتۀ آن‌ها و جزئیات زندگی‌شان دقیقا بشناسد؛ اما تصمیم می‌گیرد تمام نقش‌هایی را که بازیگران به عهده گرفته‌اند، واقعی فرض کند و قوای معنوی و احساسی خود را برای درک این نقش، با فیلم همراه کند؛ به گونه‌ای که گاهی هنگام تماشای یک فیلم، به خشم می‌آید یا به گریه می‌افتد.