نقد دین زرتشتی
دومِناش (Pierre Jean de Menasce) ایران‌شناس فرانسوی می‌نویسد: ایرانیان تمایلات و آرزوهایی داشتند که دین مزدا (زرتشتی‌گری) نتوانست آن‌ها را برآورده سازد؛ اما اسلام، توانست. اسلام روح تازه‌ای در ایران دمید.
رهبران زرتشتی، در گذر تاریخ همواره پیش‌گویی می‌کردند که هزار سال پس از «یزدگرد سوم» ساسانی، می‌بایستی منجی موعود زرتشتی (سوشیانت) ظهور می‌کرد. یعنی 400 سال پیش (در حدود قرن 16-17 میلادی) سوشیانت باید ظهور می‌کرد، که نکرد.
در کتاب دینی زرتشتی‌گری از خِرَد وَرزیدن سخن به میان آمده است. اما مصادیق آن بعضاً خردمندانه و برخی نابخردانه اند. برای مثال، در زرتشتی‌گری، همبستری با محارم ولو به عُنف (زور)، کردار نیک خوانده شده است. یا در آموزه‌های زرتشتی، هدف از همه‌ی نیکی‌ها، خشنود کردنِ روانِ گاو مقدس است.
در آموزه‌های اسلام آمده که یک مسلمان باید همه انبیاء الهی را تصدیق و در محضر این خوبان عالَم، تواضع کند. اما دین زرتشتی، تکذیب و انبیاء الهی را به پیروان خود آموزش می‌دهد.