در باور زرتشتیان عصر ساسانی، پسر داشتن، راه ورود به بهشت تلقی می شد. یعنی اگر کسی پسر نداشت، در جهان آخرت نمی‌ توانست وارد بهشت شود یا به سختی می‌ توانست وارد بهشت شود. حتی زرتشتیان، صدقه‌ ای که پس از تولد پسر می‌ دادند، بيش از صدقه‌ ای بود که برای دختر می‌ دادند.