خاتمیت بهائیت
بهائیتی که حقانیت خود از ادیان را به وسیله تأویل در مهدویت و خاتمیت و ... ثابت می‌کند، در منطقش تأویل را باطل می‌داند و مدعی است باید به معنای ظاهری آیات و روایات تمسک کرد.
بهائیت که به اشتباه، تداوم فیض الهی را لازمه نزول مستمر پیامبران و ادیان جدید می دانست؛ در جایی از اساس، وجود موعودی پس از خود را رد کرده و در جایی دیگر، تاریخی برای موعود پس از بهائیت اعلام می کند که حتی تصور آن هم ممکن نباشد!
با مطالعه خطبه و حدیث متواتر پیامبر اکرم (ص) در غدیر خم، در می یابیم که بر خلاف دین سازی پیشوایان بابی بهائی، ایشان نه تنها کمترین اشاره ای به نزول پیامبران پس از اسلام نداشته اند، بلکه حضرت مهدی (عج) را از اولاد خود و آخرین حجت الهی بر زمین معرفی فرموده اند.
بنابر حدیث غدیر، امام مهدی (علیه السلام) آخرین حجّت الهی است. این خود ادعای پیامبری دین ساز بهائیت که ادعا دارد پس از امام زمان (قلابی) آمده را رد می کند. بهائیان در ادامه، اعتقاد به رجعت را به عنوان نقضِ آخرین حجت بودن حضرت مهدی (ع) ذکر می کنند. این در حالیست که از یک سو رجعت به معنای بازگشت خود گذشتگان است نه حلول و تناسخ و از سویی دیگر رجعت معصومین (علیهم السلام) تحت حجیت امام زمان (علیه السلام) خواهد بود؛ نه به عنوان آورنده دینی جدید و حجتی مستقل تا آخرین بودن امام زمان (ع) نقض گردد!
تشکیلات بهائیت در پیام خود به مناسبت تولد علی‌محمد باب، در حالی مدعی استمرار ظهور پیامبران تا به ابد و لازمه‌ی ظهور ادیان را بقای چند صدساله‌ی تعالیمشان و وعده‌شان را به میقاتی معین برشمرد؛ که: بهائیت عملاً خود را آخرین دین معرفی کرده و بر خلاف اصلِ بقای چند قرن، در کمتر از بیست سال بابیت را نسخ کرده و موعود منتظر بابیت به حساب نمی‌آید!