بهائیت و پهلوی
مرداد سال 57 بود که تشکیلات بهائی با دستور به تقیه، رعایت احتیاط و حمایت و همکاری با رژیم پهلوی، استراتژی خود را برای رویارویی با انقلابیون اعلام کرد. اما علت ترس و تکاپوی تشکیلات بهائیت از احتمال انقلاب در ایران، از آن جهت بود که مبادا اقتدارش در ایران از بین رود و آتشی که بواسطه ظلم ها و خیانت هایش افروخته بود دامنش را بگیرد!
تشکیلات بهائیت دریافته بود، آتشی که در زمان رژیم پهلوی با ظلم و فساد در دل توده مردم افروخته بود، هر لحظه امکان گرفتن دامن ناپاکش را داشت. از این رو بر خلاف اصل ممنوعیت پنهان کاری، در مرداد ماه 1357، اعضایش را در ایران به رعایت احتیاط، پنهان کاری و حمایت همه جانبه از دیکتاتوری پهلوی فراخواند.
گزارش ساواک از نشست بهائیان در شیراز نشان داد که تشکیلات بهائیت در هیچ دوره ای دست از تبلیغ و کادرسازی برای خود برنمی دارد. تشکیلات بهائیت برخلاف شعار حقیقت جویی، از کسانی که پیرامون شبهات و تاریکی بهائیت روشنگری می کنند به شدت متنفر است. شعار نوع دوستی اش در واقع، رنگ و بوی دیگری دارد. با شعار حکمت، نفوذ و کارشکنی خود را توجیه می کند.
پیش از شکلگیری انقلاب اسلامی امام خمینی (ره)، در یک موضعگیری آشکار و صریح، بهائیت در ایران را عامل صهیونیستها برای سلطه بر کشور نامید. هرچند پیش از موضعگیری امام خمینی (ره) در قبال مسلک صهیونیستی بهائیت، جریاناتی در مقابله با افکار فاسد این فرقهی ضالّه فعالیت میکردند، اما این موضعگیری صریح امام (ره) در نوع خود، بیسابقه بود.