آيين اسلام، آيين فطرى است و دستورهاى آن، با آفرينش انسان، هماهنگ و هم‌سوست؛ اين آيين، از هر نوع تشريع خلاف فطرت، پيراسته است. قرآن مجيد مى‏‌فرمايد: «فَأَقِمْ وَجْهَكَ لِلدِّينِ حَنِيفاً فِطْرَتَ اللَّهِ الَّتِي فَطَرَ النَّاسَ عَلَيْها.[روم/30] پس رو به آيين حق‏‌گرا و توحيد خالص كن، كه خداوند در نهاد انسان‏‌ها جاى داده است.»

حمود بن عبدالله تویجری از مفتیان وهابی، در یکی از فتواهایش، به دست کردنِ ساعت مچی توسط مردان را حرام دانسته و دلیلش بر این امر، شباهت مردان به زنان و نیز شباهت به کفار دانسته؛ چراکه اولا: زینت دست، از خواص زنان است و ثانیا: این، کفار فرنگی بودند که ساعت را اختراع و بر دست کردند و مسلمانی که مانند آنان عمل کنند از آنها خواهد بود.

اتهام به بدعت‌گذار بودن مسلمانان به‌خاطر اعمالی چون بنای بر قبور که از سوی وهابیان سال‌هاست بر آن تاکید می‌شود، در واقع امری است که بیشتر متوجه خود ایشان است، چون مسلمانان 14 قرن به اعمالی مشغول بودند که وهابیتی که تنها دویست سال قدمت دارد آن‌ها را بدعت معرفی می‌کند و منکر آن است. حال باید پرسید چه کسی بدعت‌گذار است؟

وهابیت و سران ایشان در پی توجیه عقاید تکفیری خود در قبال جامعه‌ی مسلمان، دائما در پی توجیهاتی هستند که به واسطه‌ی آن بین مسلمین و مشرکان صدر اسلام مقارنه و شباهتی ایجاد کنند و بر مبنای این شباهت مسلمانان را کافر و مشرک جلوه دهند. لذا برای مشرکان فضائل می‌سازند و درباره مسلمانان به بزرگ‌نمایی خطاهای ایشان اقدام می نمایند.

نتایج برخی از کلمات و ادعاهای وهابیان به قدری مضحک و بی‌معنا می‌شود که بزرگان و علمای ایشان در کتب مختلفی دست به توجیه این نتایج زده‌اند. مثلا محمد بن عبدالوهاب می‌گوید شفاعت تنها مخصوص اهل توحید است و از سوی دیگر تنها طرفداران خود را موحد می‌داند، نتیجه این می‌شود که شفاعت پیامبر در قیامت تنها مخصوص او و یاران اوست.

وهابیت در ادامه افراط و تفریط‌هایی که تقریبا در همه مسائل دینی و شرعی دارند، حتی نسبت به اماکنی که جنبه تاریخی و مذهبی دارند نیز با افراطی‌گری برخورد می‌کنند که به عنوان مثال می‌توان به تخریب خانه حضرت خدیجه و تبدیل آن به محل دستشویی نام برد. خانه ای که محل نزول وحی بود سزاوار مکان دستشویی و... نیست.