رهبران فرقه های معنوی نوظهور برای جذابیت مکتب خویش آمیزه‌ای از آموزه‌های ادیان و مذاهب را در میان جملات خود آمیخته‌اند و «ایمان دینی» را که متعلق آن، خداوند و رسولان او هستند را در حدّ ایمان شاگرد و مرید به استاد و مراد، تنزل داده‌اند. در این میان، شاگرد هیچ اراده و اختیاری از خود ندارد، جز تسلیم شدن بی‌چون و چرا در برابر استاد.