انجمن حجتیه با شعار «عدم دخالت در سیاست»، عملاً به ابزاری برای تثبیت حکومت‌های مستبد تبدیل شده است. اگرچه این گروه ادعای بی‌طرفی دارد، اما انفعال آن در برابر ظلم، به معنای همراهی با ستمگران است. در تاریخ معاصر، این تفکر باعث شد برخی اعضای آن با رژیم پهلوی همکاری کنند، در حالی که روحانیت مبارز، مانند امام خمینی(ره)، قیام علیه ظلم را تکلیف شرعی می‌دانستند. آیا می‌توان در برابر سکوت مرگبار این انجمن، از مسئولیت اجتماعی و مبارزه با فساد چشم پوشید؟