دو عارف بزرگ اهل سنت یعنی عبدالوهاب شعرانی و محی الدین بن عربی در موضوع مهدویت، همان عقیده‌ای را که شیعه بدان قائل است در آثار خویش از خود ابراز نمودند و بر خلاف عقیده غالب اهل سنت، این دو قائلند که مهدی موعود از نسل حسین بن علی(علیهما السلام) و فرزند امام حسن عسکری(علیه‌السلام) است که اکنون زنده و در پسِ پرده‌ی غیبت حضور دارد.

برخی از مولفین اهل سنت برای وجیه جلوه دادن چهره عایشه، در صدد این بر آمدند که روایاتی را بیان کنند که عایشه در آن به بیان فضائل اهل بیت (علیهم السلام) پرداخته است. با این روش ادعا می‌کنند که عایشه ارتباط صمیمی و دوستانه‌ای با خاندان رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) داشته است. ولی آن‌چه از تاریخ بر می‌آید چیزی غیر از آن است.

یکی از اقدامات حکومتی خلیفه دوم این بود که برای اهل مکه چیزی از بیت المال نمی‌داد و برای آن‌ها ارسال نمی‌کرد و می‌گفت که مردم اهل مکه از طلقاء هستند؛ این روایت را قاسم بن سلام در کتاب الاموال آورده است، و آخر روایت را نقل نمی‌کند و به جای کلمه «طلقاء»، عبارت «کذا وکذا» آورده است و گفته است کلمه‌ای بوده که دوست ندارم نقل کنم.

فرقه‌های مختلف غلات نزدیک به چهار قرن بر پیکره‌ی اسلام اصیل تاختند، و اوج تاخت و تاز آن‌ها در اواسط قرن اول و قرن دوم هجری بود. ائمه (علیهم السلام) هم با آگاهی دادن از خطر این فرقه‌ها تمام تلاش خود را کردند، تا جلوی انحرافات اینان را بگیرند و مسلمین را از آن‌ها دور کنند؛ اما در هر حال عقاید آن‌ها اثرات خود را می‌گذاشت.

حاکمیت وقت و سران سقیفه از منظر شرع و رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) مشروعیت نداشتند. آن‌ها برای مشروعیت بخشیدن به خلافت خود باید اجماع مسلمین را به دست می‌آوردند، و از آن‌جایی که برخی از بزرگان، از مهاجر و انصار و بنی هاشم و برخی از قبایل خارج مدینه با ابوبکر بیعت نکرده بودند، این اجماع حاصل نشده بود.

جناب مقریزی از علمای اهل سنت است که کتاب «فضل آل البیت» را در فضایل اهل بیت نگاشته است. او می‌گوید: «چون دیدم بیشتر مردم در حق آل البیت کوتاهی کرده و از حق آنان روی گردان شدند و منزلت ایشان را اجر ننهادند و به مقام و عظمت اهل بیت در نزد خداوند آگاه نیستند، این کتاب را نگاشتم، تا ارزش اهل بیت در نزد خداوند را به مردم نشان دهم».