دین اسلام تا قبل از زمان رحلت پیامبر هیچ‌گاه از مسیر اصلی خود منحرف نشد، چرا که وجود نازنین پیامبر مانع از آن می‌شد که به انحراف کشیده شود، اما بعد از رحلت پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) دچار تحریفات و دست‌خوش یک‌سری بدعت‌های ناهنجار از طرف برخی صحابه پیامبر گردید و این اختلافات تا به امروز هم مشهود است.

عثمان خلیفه سوم هم به مانند دو خلیفه قبلی، دارای نواقص زیادی بود، به طوری که آشکارا منکراتی از او سر می‌زد و کسانی هم که متذکر اعمال او می‌شدند را مورد ضرب و شتم قرار می‌داد، هر چند دو خلیفه قبلی نصایح حضرت امیر را به‌کار می‌بستند و از او کمک می‌گرفتند، اما در مقابل این عثمان بود که اصلاً توجهی نمی‌کرد.

ظهور اسلام با آخرین پیامبر خاتم بوقوع پیوست، پیامبری که از طریق وحی مستقیماً مرتبط با خداوند عالم بود و علم الهی را از ماکان و مایکون می‌دانست، لذا این پیامبر در میان قوم و سرزمین خشک و بی‌آب و علف که مردمانش فرهنگ جاهلیت داشته اند رشد و نمو نمود او در راه تکامل و پیشرفت مردم چه خون جگرهایی که نخورد.

یکی از طعنه‌هایی که مخالفان به شیعه می‌زنند اینست که می‌گویند: «شیعیان اصحاب رسول گرامی اسلام را عادل نمی‌دانند.» شیعه در جواب می‌گوید: «باید ملاک اعتقادات ما مسلمانان قرآن باشد. قرآن اصحاب پیامبر را به دو گروه تقسیم کرده است: اصحابی که مورد رضایت خدا و پیامبرش بودند. و دسته دیگر، اصحابی که مورد طعن و لعن و نارضایتی خداوند قرار گرفتند.

هر پیامبری بعد از خود، خلیفه و جانشین به حق دارد و جانشینان او همانند اویند و از اسرار و علوم الهی آگاهی کامل دارند، لذا پیامبران به‌‌صورت مستقیم و غیر مستقیم آن‌ها را به مردم معرفی می‌‍‌‌‌کنند تا او را پیروی کنند و گمراه و منحرف نگردند، پیامبر اکرم هم قضیه خلافت و جانشینی را در حج سال آخر عمر شریفشان، به مردم ابلاغ کرد.

مرحوم شیخ طوسی (ت 460) در این باره می‌فرماید: «کسی که این آیه در شانش نازل شده مورد اختلاف است، از این رو ابوبکر رازی در کتاب (احکام القران) طبق آنچه که مغربی و طبری و رمانی و مجاهد و سدی از او نقل نموده، چنین روایت می‌کند: این آیه در مورد علی (علیه السلام) زمانی که انگشتر خود را در حال رکوع صدقه دادند نازل شده و این سخن ابی جعفر و ابی عبد الله و تمامی علمای اهل سنت است»