بهائیان ادعا دارند که مراد از مکان قریب در سوره‌ی «ق» جبل کرمل، که محل دفن رهبرشان است، می‌باشد و این آیه اشاره به ظهور رهبرانشان دارد. در پاسخ می‌گوییم بسیاری از مفسرین منظور از منادی را همان نِدا دهنده‌ای دانسته‌اند که سبب زنده شدن مردگان می‌شود و مراد از «مکان غریب» را کنایه از شنیده شدن صدای منادی در همه‌جا دانسته‌اند.

یکی از مراکزی که بهائیان از آن برای تبلیغ خود استفاده می‌کنند، مکانی به نام «مشرق الاذکار» یا معبد بهائیان است. معبد در تمام ادیان، محل عبادت است، اما معبدهای بهائیان، نه تنها موقعیت معنوی و معنوی سازی ندارند، بلکه ماهیتی سیاسی و تشکیلاتی دارند و به طور کلی اساس این مرکز، بهانه‌ای برای مخالفت با اسلام و مقابله با شعائر اسلامی است.

بهائیان برای جذب مردم، خصوصاً جوانان از هر وسیله‌ای بهره می‌گیرند، حتی اگر مخالف موازین اخلاقی و شرعی باشد. برخلاف اسلام که معتقد است گوهر زنان در صدف حجاب ارزشمند است، بهائیان حجاب را از زن گرفته و در احکام و آئین‌شان نیز حجاب نفی شده است. آنان برای ترویج آئین خود، از زنان به عنوان ابزاری برای جذب و تبلیغ، استفاده می‌کنند.

تبلیغ اساسی‌ترین آموزه‌ی بهائیان است که زن و مرد باید در تحصیل فنون آن تلاش نمایند. به مبلغین بهائی سفارش شده برای رخنه در میان مردم، با چهره‌ای عوام فریبانه و زاهدانه و برای آن که کسی متوجه بی‌محتوایی سخنان‌شان نشود، بذر را درون زمینی بپاشند که عاری از آموخته‌های عقلانی و وحیانی باشد تا مقابل آن عکس العملی نشان ندهند.

بهائیان برای گسترش هجمه‌ی تبلیغات خود و تاثیر بر افکار عمومی، در رسانه‌های الکترونیکی حضور پررنگی یافته‌اند تا تعالیم خود را به عنوان اصولی همگام با نیازهای جوامع امروزی جلوه دهند. مطرح کردن این آموزه‌های پوشالی، فقط برای منحرف کردن افکار عمومی است تا در سایه آن، کسی بر حقیقت سست و بی‌بنیان این فرقه آگاه نشود.

سران بهائی تأکید زیادی بر امر تبلیغ داشته و حتی آن را اجباری و همگانی کرده‌اند. تبلیغ در این فرقه به دو روش مستقیم (مثل تبلیغ خیابانی و...) و روش غیر مستقیم (مثل استتار مبلّغ تحت عنوان فروشنده و...)؛ انجام می‌گیرد. بنابر قوانین ایران تبلیغ این فرقه در این کشور ممنوع بوده و بنابر دستور رهبر این فرقه، بهائیان ملزم به رعایت آن هستند.