متوجه باشیم که بهائیان سابقه خوبی ندارند چرا که در حکومت پهلوی هم قوانین حکومت را نادیده گرفته و به آنها نیز خیانت می‌کردند، طبق گزارش ساواک در زمان محمد رضا شاه اینطور آمده است: «با توجه به این‌که بهائیت فرقه‌ی است که روش‌ آن ضدیت با دین مبین اسلام و قوانین جاریه مملکت است..... مراجع مملکتی برای آنان فاقد ارزش و معتقدند هر موضوعی باید در بیت العدل بررسی شود».

یکی از شبهات قرآنی که بهائیان مطرح می‌کنند، کلمه‌ی «یلقی الروح» در آیه‌ی 15 سوره غافر است. ایشان مدعی‌اند که این آیه دلالت بر آمدن پیامبر جدید دارد. اشکال: 1. فعل مضارع در این آیه، بر زمان آینده دلالت نمی‌کند. 2. شأن نزول آیه با مدعای بهائیان یکی نیست. 3. با توجه به آیات دیگر، اسلام، خاتم ادیان است.

در تشکیلات فرقه‌ی بهائیت، تأکید بسیاری بر امر تبلیغ شده است و حتی تبلیغ اجباری و عمومی می‌باشد. یکی از این شیوه‌ها تبلیغ خانوادگی است. در این روش تبلیغی، بهائیان وظیفه دارند افراد غیربهائی را به منزل خود دعوت کرده و نظر ایشان را به آئین خود جلب کنند و مراتب را به تشکیلات خود اطلاع دهند و در پرونده‌شان ثبت نمایند.

بهائیان برای جذب مردم، خصوصاً جوانان از هر وسیله‌ای بهره می‌گیرند، حتی اگر مخالف موازین اخلاقی و شرعی باشد. استفاده از موسیقی‌های مبتذل، علی رغم منعی که در شریعت‌های الهی در مورد آن شده است، یکی از مهم‌ترین شیوه‌های جذب بهائیان است. محافل بهائی با برپا کردن مجالس مختلط و استفاده از موسیقی در پی ایجاد محیطی جذاب برای جوانان هستند.

تبلیغ اساسی‌ترین شیوه‌ی بهائیان است تا جایی که زن و مرد باید در تحصیل فنون تبلیغ تلاش نموده و همه‌ی همت خود را صرف این کار نمایند. سران بهائی دریافتند بهترین راه برای فریفتن انسان‌ها، جلوه دادن تعالیمی است که فقط جنبه‌ی شعار دارد. آن‌ها به دنبال شناخت نقاط ضعف مخاطب خود هستند تا خوراک مسموم فکری خود را در روانش جا دهند.

فرقه‌ی بهائیت، که از هر راهی برای تبلیغ و پیشبرد اهداف خود استفاده می‌کند، یکی از راه‌های توسعه‌ی امور تبلیغی خود را، تبلیغ گروهی یافته است. در این نوع تبلیغ 3 امر، سرلوحه‌ی کارشان قرار گرفته است: 1. آموزش و تربیت مبلّغان 2. انتخاب مناطق محروم و فقیر نشین برای فرستادن مبلّغان 3. اعزام دسته جمعی و شروع فعالیت.