وهابیت با کج فهمی که نسبت به توحید و شرک مشرکین دارند، قائل هستند، مشرکین توحید ربوبی داشتند، ولی توحید الوهی (عبادی) نداشتند؛ چنان‌چه مسلمانان امروزی، توحید الوهی و توحید ربوبی ندارند؛ لذا شرک آن‌ها بدتر از شرک مشرکین زمان پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) بوده است؛ درحالی‌که خداوند وجوه شرک ربوبی مشرکین را در قرآن بیان کرده است.

وهابیون اختلافات جدی فراوانی با امامان اهل بیت (علیهم‌السلام) دارند؛ به عنوان نمونه، وهابیت، توسل به ذات اولیاء الهی را ممنوع دانسته‌اند، ولیکن ائمه اطهار (علیهم‌السلام) فراوان توصیه به چنین توسلی فرموده‌اند؛ همین امر گواه مناسبی است که نشان می‌دهد وهابیون از مسیر اصیل اسلام ناب خارج شده و به انحراف رفته‌اند.

سردمداران وهابی، توسل به حق صالحین را ممنوع دانسته و از مصادیق بدعت تلقی کرده‌اند؛ حال آن‌که ائمه اهل بیت (علیهم‌السلام) از طرفداران توسل به حق صالحین بوده و حتی بدان توصیه فرموده‌اند.

وهابیت در بسیاری از مسائل، از جمله در مسئله شفابخشی تربت کربلا و سجده بر آن تربت مطهر، با روش و سیره ائمه اهل بیت (علیهم‌السلام) به مخالفت پرداخته‌اند که این خود نشانگر انحراف آئین وهابیت است؛ چرا که به گواه بسیاری از ادله، ائمه اطهار (علیهم‌السلام) همسان با قرآن، راهنمای به سوی حق هستند.

بسیاری از علمای شیعه و اهل سنت، نیت الوهیت و ربوبیت را شرط در تعریف عبادت می‌دانند؛ یعنی اعمالی هم‌چون ذبح، نذر، سجده، رکوع و ... را زمانی عبادت خداوند محسوب می‌‌کنند که آن شخص به نیت الوهیت و ربوبیت، این اعمال را انجام بدهد و بدون این قصد شرک عبادت محسوب نمی‌شود.

طبق آیات و روایات، پیامبر گرامی اسلام چه در زمان حیات و چه در زمان ممات، عالم به غیب است و این علم غیب به صورت غیر استقلالی است؛ در حالی‌که وهابیت تکفیری هم‌چون البانی، قائل هستند پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) نسبت به این دنیا هیچ علمی ندارد و عالم به غیب نیست؛ لذا گفتن «الله ورسوله اعلم» جایز نیست.