حجیت و اعتبار قرآن کنونی تنها از طریق تواتر است نه کتابت، و از سویی دیگر ادعاهای غربی‌ها در این موارد، به خاطر اظهارات ضد و نقیض، قابل اعتنا نیست، خصوصا اینکه مسلمانان در تحقیقات آنان حضور ندارند.

تدوین و مکتوب بودن قران بر اساس قرائت مشهور توسط عثمان صورت گرفت و این کار با همکاری صحابه‌ی بزرگ پیامبر علی(علیه السلام) و شورایی 12 نفره انجام شد، و ایشان آن را تصحیح کردند تا بعدا بهانه‌ای برای دیگران در جهت دخالت در قرآن وجود نداشته باشد. و قران امروزی از طریق تواتر به ما رسیده لذا اختلاف برخی نویسندگان اولیه به این تواتر لطمه نمی‌زند. در مورد ابن مسعود هم نمی‌توان به قطعیت صحبت کرد، به دلیل مخالفت او با دستگاه حاکم انتساب برخی از جملاتش به او قطعی نیست.

در بخش پایانی روایت، به عدم تکرار خروج و قیام اشاره کرده و بلافاصله به رجعت پیامبر (صلی‌الله‌علیهوآلهوسلم) تصریح می‌فرماید. با این حساب، قائم دوم و سوم و... از اهل‌بیت (علیهم‌السلام) معنایی نخواهد داشت زیرا روایت مذکور، خروج اولین قائم از اهل بیت (علیهم‌السلام) را همان آخرین خروج اهل بیت (علیهم‌السلام) دانسته‌اند.

اولاً ؛ اصل روایت که از امام باقر (علیه‌السلام) نقل شده است، این مولود را از فلسطین معرفی میکند، نه از عراق، (آن‌هم از بصره عراق). ثانیاً؛ روایتِ نقل شده از امام باقر (علیه‌السلام)، نقل قولی از سخن مرد یهودی است که در مواجهه با پاسخ منفی قریش به اشتباه افتاده و گفت: «فَوُلِدَ إِذاً بِفِلَسْطِینَ» ثالثاً؛ آن مرد یهودی تولد از فلسطین را هم به عنوان پیشگویی برای آینده ذکر نکرده و اشاره‌اش به زمان حال بوده است. لذا وقتی گفتند در مکه به دنیا نیامده گفت: پس در فلسطین متولد شده است.

بر اساس باور احمدالحسن، شیخ طوسی نیز یک رجالی بوده و بدعت‌گذار است، لذا نباید به هیچ‌کدام از سخنان وی اعتماد و اعتنا کرد. این در حالی است که شیخ طوسی(رحمةالله‌علیه) اولین کسی است که حدیث موسوم به وصیت را در کتاب الغیبة آورده است که پایه و اساس ادعای احمدالحسن را شکل می‌دهد، لذا باور به بدعت‌گذار بودن رجالیون و همچنین باور به صحت نقل شیخ طوسی در کتاب الغیبة مصداق مثال یک بام و دو هوا خواهد بود.

مهم ترین مشکل فراروی امام پس از رسیدن به خلافت، انحرافات دینی و بدعت هایی بود که در زمان خلفا به وجود آمده بود. امام در عهدنامه اش به مالک با اشاره به انتخاب افراد صالح، درباره دنیاداری دین داران چنین فرموده است: «همانا این دین در دست بدکاران اسیر گشته بود که با نام دین به هواپرستی پرداخته و دنیای خود را به دست می آوردند.»