هر چند در عهدجدید به شادبودن توصیه شده، مثل آنجا که پولس به فیلیپیان سفارش می‌کند که: «در اتحاد خود با خداوند شادمان باشید»[1] و به رومیان می‌نویسد:«امیدتان مایه شادي شما باشد و در رنج و مصیبت صابر باشید»[2]، یا در عباراتی دیگر آمده:«همیشه شادمان باشید و پیوسته دعا کنید و براي هرچه که پیش می‌آید، خدا را شکر کنید»[3]، اما این شادی از نگاه عهدجدید باید در کنار غم باشد و حتی گاهی  غم را به عنوان مقدمه شادی معرفی می‌کند، پولس به کلیسای روم توصیه دارد که با خوشحالان خوشی کنید و با ماتم‌زدگان ماتم نمایید[4]، حتی از برخی از آیات عهدجدید برمی‌آید که در سبک زندگی مسیحیان غم و اندوه بر شادی ترجیح دارد، از دیدگاه عهدجدید غم و اندوه یک مسیحی تا زمان بازگشت مجدد مسیح ادامه دارد و در آن موقع است که خداوند هر اشکی را از چشمان ایشان پاک خواهد کرد[5]، از عهدجدید چنین برداشت می‌شود که مسیحیان بعد از  عروج حضرت عیسی باید اندوه‌شان بیشتر از شادی باشد، زیرا که عیسی هیچ‌گاه نفرمود خوشا به حال شادی‌کنندگان، بلکه در موعظه مشهورش بر روی کوه تنها ماتم زدگان را ستود و فرمود:«خوشابحال ماتم زدگان، زیرا ایشان تسلی خواهند یافت.»[6]
عهدجدید همچنین دعوت می‌کند تا گناهکاران برای توبه گریه کنند.« به خدا تقرب جویید تا به شما نزدیک شود، دسته‌ای خود را طاهر سازید، ای گناهکاران دلهای خود را پاک کنید، ای دو دلان خود را خوار سازید و ناله و گریه  نمایید و خنده شما به ماتم و خوشی شما به غم مبدل شود.»[7]

پی‌نوشت:

[1] فیلیپیان، 3: 1
[2] رومیان، 12: 12-13
[3] اول تسالونیکیان 5: 16-17
[4] رومیان 12: 15
[5] مکاشفه 21: 4
[6] متی 5: 4
[7] رساله یعقوب4 : 8-9