مسیحیان تبشیری، با تاکید بر اینکه اسلام دین عزا و ماتم است، مسیحیت را دین شادی معرفی می‌کنند، آنها برای جذب مخاطب از رقص، موسیقی و سایر محرک‌های هیجان‌آفرین در تجمع‌های کلیسایی استفاده کرده و این  شادی را دلیلی بر حقانیت و برتری فرقه‌های تبشیری مسیحی معرفی می‌کنند.[1]
در جواب باید گفت: اصولاً بدون تجربة غم، شادی معنا پیدا نمی‌کند، هیچ انسانی نیست که ادعا کند همیشه خندان و شاد است. اگر کسی همیشه گریان و یا خندان باشد از حالت تعادل جسمی و روانی خارج است.
دیگر آنکه شادی و غم تحت تأثیر ویژه‌گی‌های شخصیتی، حالات روانی و اعتقادی، شرایط محیطی و فرهنگی افراد قرار دارد، گاهی فرد در ظاهر گریه می‌کند، اما این گریه مایه‌ی آرامش و شادی درونی او می‌شود، همانند گریه‌ای که در مناجات با خدا دیده می‌شود و یا گریه‌ی شوق که از دیدار با محبوب  حاصل می‌شود و بالعکس، چه بسا افرادی که در ظاهر شاد و خندان هستند، اما درون آنها سرشار از شراره‌های غم و اندوه است. لذا شادی و غم مبنای ثابتی نیستند که از طریق آن بتوان حقانیت عقیده افراد را سنجید.

پی‌نوشت:
[1] منبع تحقیق و مطالعات میدانی در میان مسیحیان تبشیری.