اختلاف نظر فقهای سلف درباره ازدواج جن و انس: عده‌ای قائل به حرمت، (که قول احمد بن حنبل است)؛ عده‌ای قائل به کراهت، (که قول مالک، حکم بن عتیبه، قتاده، حسن، أصم، حجاج بن أرطاة، و إسحاق بن راهويه، که قول اکثر اهل علم است)؛ [البته معنی کراهت نزد برخی به معنی حرمت است] و عده‌ای نیز قائل به اباحه‌اند، (که قول بعضی از شافعیان است.)

أبونصر محمد بن عبدالله الإمام، از شيوخ سلفی يمن، در کتابی که در زمینه ازدواج بین انسان و جن نوشته، خود به حرمت ازدواج انسان و جن متمایل شده است؛ چگونگی این ازدواج: زن جنی برای فریب مرد انسی به شکل زن زیبایی از انسان ظاهر می‌شود، و با او یک نفر از جن حضور دارد که ادعا می‌کند از بستگان این زن است، و با آنان عاقدی حاضر است و مرد انسان با یک زن از جن ازدواج می‌کند.

ازدواج با دراویش که خود را مسلمان و حتی برخی خود را شیعه و پیرو مکتب اهل بیت (ع) می‌دانند، همواره مورد سوال بسیاری بوده است. لذا برای رسیدن به پاسخ مناسب باید اولاً به دیدگاه اهل بیت (ع) در مورد صوفیه و هم‌نیشینی و مراوده با آن‌ها و ثانیاً فتاوای مراجع تقلید در مورد ازدواج با ایشان رجوع کنیم.

در قرآن هیچ آیه‌ای که این مطلب را تایید کند وجود ندارد و فقط ادعای بدون دلیل است، قرآن معیار خوبی و بدی انسان‌ها را تقوا می‌داند این در حالیست که در کتاب‌مقدس مسیحی آیاتی ضد زن دیده می‌شود، نظیر آنجایی که زن را مقصر سقوط بشر در گناه و مرد را در مرتبه‌ ای بالا تر می‌داند و اذعان می‌کند هیچ زن خوبی وجود ندارد.

ایراد این شبهه از این ناشی می‌شود که شبهه‌کننده اطلاع کافی در مورد قرآن نداشته، بین اخلاف در قرائت با اصل قرآن تفاوت زیادی است، اصل قران با تواتر اثبات شده و قرائت موجود هم (حفص از عاصم) قرائت مشهور است که سینه به سینه تا زمان پیامبر می‌رسد، اینکه قرائت‌های دیگری هم وجود دارند دلیل بر بی‌اعتباری قرآن مکتوب متواتر نیست .

ملاک درست و کاملی برای راستی‌آزمایی کتب تاریخی وجود ندارد تا بتوان بگوییم روایت آن درست و روایت قرآن چون اختلاف دارد، اشتباه است، هرچند در نقل کتب تاریخی از این داستان هم اختلافاتی وجود دارد، پس با این وجود نمی‌توان اختلاف قرآن در این موضوع را بر اشتباه قرآن حمل کنیم.