مباحث کلامی
آیه مودت (23 سوره شوری) اجر رسالت پیامبر اسلام (صلی‌الله‌علیه‌وآله) را محبت اهل‌بیت (امام علی، حضرت زهرا، حسنین (علیهم‌السلام)) قرار داده است. این در حالی است که سوره شوری مکی است و ازدواج امام علی و حضرت زهرا پس از مکه است. در جواب باید گفت که برخی از آیات سوره شوری هم‌چون دیگر سور مدنی است.
ابن‌حجر با تمسک به فراز اخیر روایت دوازده خلیفه یعنی «کلهم یجتمع علیه الناس» بر قول خود پافشاری کرده و مدعی است که بر لیست اسامی خلفای مورد عقیده وی، اجماع صورت گرفته است. این در حالی است که ضمن اعتراف علمای اهل‌سنت بر ضعف روایت، اجماعی بر اسامی مذکور اقامه نشده است.
به واقع باید چه کسانی را جانشین پس از پیامبر دانست؟ اهل‌سنت مدعی هستند که با توجه به روایت (یکون بعدی اثنی‌عشر خلیفه)، خلفا همان امویان هستند که هرج و مرج نیز در پایان حکومت ایشان بوده است. این در حالی است که هرج و مرج و خونریزی در اواسط حکومت آنها بوده است و این روایت بر دوازده امام قابل تطبیق است.
آیه 124 سوره بقره بر انحصار امامت شخص عادل تاکید دارد. با توجه به این مساله تنها امام علی (علیه‌السلام) است که ظلم نکرده و دیگران دچار بزرگترین ظلم (کفر) شده‌‌اند. در این صورت امام علی (علیه‌السلام) شایسته جایگاه امامت است.
آیه اولی‌الامر یکی از آیاتی است که در راستای اثبات ولایت امام علی (علیه‌السلام) استفاده می‌شود. این آیه دلالت بر لزوم اطاعت مطلق از اولی‌الامر دارد که از این‌روی باید، ایشان معصوم باشد؛ چرا که در غیر این‌صورت قبح عقلی لازم می‌آید و تنها شخصی که پس از پیامبر معصوم بود، امام علی (علیه‌السلام) است.
برخی علمای اهل سنت با اتهامات بی اساس به مذهب شیعه سعی می‌کنند این مذهب را به انزوا بکشند چرا که این مذهب با استدلالهای قوی همگان را در برابر خود به زانو در آورده است. لذا با اتهاماتی از قبیل غلو و... آنها را مورد هجمه قرار می‌دهند، غافل از اینکه این تهمتها قبل از سرایت به شیعه به خودشان برمی‌گردد.
همواره اختلاف بر سر جانشینی پیامبر اسلام در میان امت اسلامی مطرح بوده است. اکنون این اختلاف به مثابه گفتگویی میان شیعه و سنی در این نوشتار مورد کنکاش قرار گرفته است. کانون این مناظره بر محور آیه ولایت و اثبات آن در جانشینی حضرت علی (علیه‌السلام) می‌باشد.
شیعه معتقد است برخی از صحابه منافق و غیر عادل بودند و برای اثبات نظر خود از کتب فریقین مواردی را می‌آورند که ادعایشان را ثابت می‌کند. اما از نظر اهل سنت اصحاب پیامبر افرادی بسیار خوب بودند و همه ایشان را باید توثیق کرد، چرا که آنها را عادل می‌دانند و این نظر غیر آن چیزی است که در تاریخ آمده است.
اهل‌سنت معتقدند که افضلیت در امام امت شرط نیست. عقل بر این مطلب خط بطلان کشیده و آن را طرد می‌کند. چرا که سؤالی مطرح می‌شود که چگونه افراد عاقل می‌توانند فرد افضل را کنار نهاده و کسی‌که در ابعاد مختلف وجودی از وی پست‌تر است، قبول نمایند.
اهل‌سنت از سویی جایگاه امامت را دنباله‌روی نبوت دانسته و امام را حافظ شریعت می‌دانند و از سوی دیگر برای امام جامعه فسق و انجام گناهان کبیره را جائز دانسته‌اند؛ این دو امر متضاد هستند.
تقیه نوعی محفوظ ماندن از شرّ دشمنان و انسانهای کینه توز است در افکارو عقاید. لذا در دین اسلام یکی از ضروریاتی است که یک مسلمان ملزم به آن شده است تا به این وسیله جان خود و اطرافیان خود را حراست و حفاظت کند که این روش در اسلام تایید شده و به آن دستور داده شده است و در میان اصحاب پیامبر نیز انجام گرفته است.
تقیه از ضروریات مذهب شیعه است که در قرآن و روایات آمده است، هر چند بین مذاهب اسلامی مورد اختلاف است و برخی این عمل را نوعی دورویی و نفاق و دروغ می‌پندارند و می‌گویند با وجود این تقیه نمی‌توان به گفتار و سخنان شیعه اعتماد کرد و درباره‌ی آن تصمیم صحیحی گرفت، لذا آنها با این کار از زیر بار حقیقت شانه خالی می‌کنند.
یهودیت از همان ابتدای تولد دین اسلام، علم مخالفت با این دین الهی را برداشت. لذا رسول خدا مسلمانان را از مصاحبت و همنشینی با افراد اهل کتاب منع می‌کرد و حتی با کسانیکه ارتباط و انسی با یهود داشتند، برخورد می‌کرد و آنها را از عواقب این کار می‌ترساند، اما برخی بودند که همچنان به رفت و آمد با یهود اصرار داشتند.
حضرت علی و امامان معصوم (علیهم‌السلام) پس از ایشان به عنوان اوصیاء و حجج الهی، تمامی ویژگی‌های پیامبر را دارا هستند. آنها در علم و خرد و عقل در بالاترین مراتب هستند. چرا که هدایت جامعه بشری بر عهده آنهاست. اما جریان سقیفه این فرصت طلایی را از امت اسلامی گرفت و با سوار شدن بر افکار جامعه، مسلمانان را به گمراهی کشاندند.