بهائیت و انقلاب اسلامی
تشکیلات بهائیت به دروغ، باور به بهائیت را جرمی با مجازات هایی به دور از واقعیت معرفی کرد و ابوالفضل انصاری را مصداق استقامت در این راه برشمرد. اما به راستی انصاری استقامت در عقیده را از که آموخت؟! از پیشوایش علی محمد شیرازی که با یک سیلی توبه کرد یا عبدالبهائی که تا آخر عمر خود را مسلمان جا می زد؟! بهائیت به اعتراف پیشوایانش، چیزی فرای از باور قلبی است و هدفش سرنگونی و براندازی حکومت است.
فرقه ای که مدعیست تعلق به قلوب دارد و به دنبال قدرت و سیاست نیست، هر کجا باشد به دنبال براندازی حکومت ها و برقراری حکومت جهانی آپارتاید موعود خود است. لذا در این راه، اعضای خود را به نافرمانی، تبلیغ، تقابل مدنی و براندازی نرم، مأمور می سازد و زمینه اعمال محدودیت هایی را برای اعضایش فراهم می سازد.
متأسفانه برخی از اعضای انجمن حجتیه در سال‌های اخیر، همسو با جریان شیعه انگلیسی، در جهت خلاف وحدت اسلامی حرکت کرده‌اند. اما آیا حجتی‌های بی‌حجت، با لعن و نفرین دستاورد بیشتری برای مذهب شیعه داشتند یا مکتب وحدتی امام خمینی که یکی از پیروانش شیخ ابراهیم زکزاکی در نیجریه، بیست میلیون نفر را به مذهب شیعه درآورد؟!
فرقه‌ی ضاله‌ی بهائیت، قبل از انقلاب و در دوران حکومت ستم‌شاهی پهلوی، توانست بسیاری از مناصب بالای دربار را به خود اختصاص دهد و در تصمیم‌گیرهای مملکتی نقش مؤثری را ایفا کند. بعد از انقلاب اسلامی و با برچیده شدن بساط ظلم و منع حضور بهائیان در مناصب حکومتی، بهائیان از طرق دیگر دست به کار شدند و در فتنه‌ی 88 دست آن‌ها بر ملا شد.
تشکیلات بهائیت در پیام مورخ 12 اسفند 91، آموزه‌ی صریح عدم دخالت بهائیان در سیاست را به ممنوعیت دخالت در سیاست‌های حزبى تغییر داد. سپس با توجیهاتی سعى کرد تا دخالت در سیاست و شرکت در انتخابات و... را از نظر بهائیت مشروع جلوه دهد. اما تمام این‌ها مگر تنزل نهاد بیت العدل به یک حزب سیاسى، آن هم از نوع استبدادى و با رنگی دینى را نمی‌رساند؟!
با توجه به نفرت عمومی از بهائیت، رژیم شاهنشاهی در برخورد با این فرقه، جانب احتیاط را رعایت می‌کرد. چراکه از یک‌سو پست‌های حساس را در اختیارش می‌نهاد و از سویی دیگر در ظاهر، آن را به رسمیت نمی‌شناخت. اما پس از پیروزی انقلاب اسلامی در ایران، با توجه به ماهیت جاسوسی و ضددینی بهائیت؛ در سال 1362، این فرقه علناً غیرقانونی و منحل اعلام شد.
مردم ایران پیش و پس از شکل‌گیری انقلاب اسلامی، بهائیت را به چشم عامل اجانب، برای تهدید منافع ملّی ایران می‌دیدند. بی‌شک خیانت‌های بهائیانی چون هژبر یزدانی و عبدالکریم ایادی، در نوع دیدگاه مردم نسبت به بهائیت بی‌تأثیر نبود. انزجار مردمی نسبت به بهائیان جاسوس به حدی بود که حتی رژیم پهلوی، جرأت به رسمیت شناختن علنی آنان را نداشت.
جریان انقلابی به رهبری امام خمینی (ره) در مبارزه‌ی خود با بهائیت، سه مشخصه را دنبال می‌کرد: 1. این جریان در اصل به دنبال مبارزه با استعمار بود و از این طریق مبارزه‌ی با بهائیت را به پیش می‌برد. 2. این جریان بهائیت را بیشتر به چشم یک حزب و نه فرقه‌ی مذهبی می‌دید. 3. این جریان به دنبال افشای ابعاد عملکرد بهائیت در زمینه‌های گوناگون بود.
یکی از شگردهای تبلیغی بهائیت، ابراز مظلوم‌نمایی است. این شگرد هم‌چنان که در گزارش‌های ساواک و شهربانی می‌خوانیم، بسیار مورد استفاده قرار می‌گرفت. پس از پیروزی انقلاب اسلامی نیز شگرد مظلوم‌نمایی، در مقیاسی گسترده‌تر و در سطح بین‌المللی، برای سرکوب نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران، توسط این فرقه به کار گرفته می‌شود.
پس از تهاجم رژیم پهلوی به مدرسه‌ی فیضیه و طالبیه در قم و تبریز و سخنرانی و بازداشت امام خمینی (ره)؛ قیام 15 خرداد 1342، بر علیه رژیم پهلوی شکل گرفت. رژیم شاه برای تسلط بر اوضاع، حدود 5000 نفر از مردم معترض را به خاک و خون کشید. اما جالب آن‌که تشکیلات بهائیت در اقدامی بی‌شرمانه، به ستایش سرکوب‌گران وحشی رژیم، برای کشتار مردم پرداخت!
پیش از شکل‌گیری انقلاب اسلامی امام خمینی (ره)، در یک موضع‌گیری آشکار و صریح، بهائیت در ایران را عامل صهیونیست‌ها برای سلطه بر کشور نامید. هرچند پیش از موضع‌گیری امام خمینی (ره) در قبال مسلک صهیونیستی بهائیت، جریاناتی در مقابله با افکار فاسد این فرقه‌ی ضالّه فعالیت می‌کردند، اما این موضع‌گیری صریح امام (ره) در نوع خود، بی‌سابقه بود.
پس از پیروزی انقلاب اسلامی، تشکیلات بهائیت در ایران با جدی‌ترین بحران حیات خود روبه‌رو شد. نماینده‌ی محفل بهائیان ایران، با مراجعه‌ی مستمر خود به سفارت آمریکا، تقاضای حمایت برای بهائیت می‌کرد. امام خمینی (ره) در ابتدا، با توقیف اموال بزرگ مافیای بهائیت نشان داد در برخود با خائنان جدی و در عین حال مخالف تعرض به سایر بهائیان است.
مسلک بهائیت در دوره‌ی حکومت پهلوی، بسیار ریشه دوانده و مورد حمایت کامل آن قرار داشت. از این رو پس از انقلاب اسلامی ایران، شرایطی جدید به وجود آمد که سبب محدودیت و در نتیجه ریشه دواندنِ دشمنی مسلک بهائی با انقلاب اسلامی شد. البته این محدودیت‌ها هیچ‌گاه سبب قطع شدن کارشکنی و جاسوسی این تشکیلات برای بیگانگان نشد.
فرقه‌ی بهائیت، ورود و کارشکنی خود را در عرصه‌ی فعالیت‌های سیاسی ایران، از سال 86 و با شروع انتخابات مجلس شوری اسلامی آغاز نمود. این فعالیت‌ها، پس از انتخابات سال 88 ریاست جمهوری، برای ساقط نمودن نظام اسلامی ایران، رنگ تازه‌ای به خود گرفت و کینه‌های رهبران این فرقه نسبت به نظام اسلامی سرباز کرد و به حرمت‌شکنی روز عاشورا منجر شد.