محمد عثمان، امام جمعه مسجد الخلیل اهل‌سنت خاش در سخنرانی خود به بهانه تفسیر قرآن، اعتقاد وهابیت را توضیح داده و به عقاید شیعیان توهین کرده است؛ وی گفته که فقط باید حاجات از خدا خواسته شود و اگر کسی اولیاء خدا را بخواند و از آنان چیزی بخواهد، مشرک است و به بهشت نمی‌رود؛ در حالی که وی متوجه نیست که اگر کسى صفات سمع، علم، قدرت و ... را برای کسی که خداوند به او اجازه این تصرفات را داده، معتقد گردد، مشرک نیست.

عبدالحمید از شعار وفاق ملی که توسط رئیس‌جمهور مطرح شده، سوءاستفاده می‌کند و در قالب توصیه به او، درخواست‌های غیرقانونی خود را بار دیگر تکرار می‌کند؛ وی مخالفان نظام را تبرئه کرده و درخواست پست‌های حساس برای اهل‌سنت می‌کند و هرکسی که در مقابل این خواسته‌هایش مقاومت کند را تندرو می‌نامد؛ در حالی که وفاق ملی ضابطه دارد و حقوق پیروان مذاهب و ادیان مورد پذیرش، طبق قانون اساسی محفوظ بوده و آنان دارای احترام کامل هستند.

عبدالحمید می‌گوید بنده معتقدم در به کارگیری افراد به دینشان توجه نکنید که مسلمان هستند یا غیرمسلمان؛ بلکه به وجدان و توانایی‌شان توجه کنید؛ این توصیه و اعتقاد وی، خلاف سیره مسلمانان است و باید در سپردن پست به مسلمانانی که سابقه پیروی از دین دیگر نیز داشتند، احتیاط شود تا بلایی که در صدر اسلام، بر سر معارف اسلامی آمد، بار دیگر رخ ندهد.

عبدالحمید در سخنانی متناقض ابتدا به طور طلبکارانه از دولت خواست تا امنیت در استان سیستان‌ و بلوچستان برقرار شود و این کار را وظیفه دولت دانست و تلویحاً ترورهای اخیر استان را به حکومت نسبت داد؛ سپس در کلام دیگری امنیتی کردن استان را نیز تقبیح کرد.

عبدالحمید گفت: «ملت ایران انتظار دارد که تبعیضات، برطرف شده و ... بین تمام اقوام و مذاهب و زنان و مردان انصاف رعایت شود. ... امیدواریم در کابینه دولت جدید، هم زنان و هم اقوام و مذاهب را در نظر بگیرند». باید گفت اصطلاح تبعیض در سخنان عبدالحمید به معنی تبعیض بین شهروندان شیعه و سنی نیست، بلکه منظور پست ندادن به اهل‌سنت است؛ در کشور تبعیض علیه اقوام وجود ندارد و 4 استاندار کُرد در کشور داریم؛ اگر اهل‌سنت بتوانند خود را در حدی که قانون اساسی می‌طلبد، ثابت کنند، به پستی که شایستگی آن را دارند می‌رسند؛ مثل فرماندهی نیروی دریایی ارتش.

روایاتی در متون حدیثی نقل شده که دلالت بر نهی از گریه بر مردگان دارند؛ پاسخ‌هایی که برای جواز گریه داده شده است، با فرض صحت این روایات، به این صورت است که این حدیث برای مورد خاص (یهود و کفار) صادر شده و مختص به مؤمنین نیست؛ راوی، حدیث را اشتباه نقل کرده و عذاب در این حدیث به معنی ناراحتی روحی بوده، نه عقاب الهی.