برخی از اهل سنت نظری موافق و نزدیک به امامیه دارند؛ مانند شافعی که جماعت خواندن نافله را مکروه دانسته و برخی دیگر گفته اند بهتر است فرادا و در خانه خوانده شود؛ پس این مسئله مورد اتفاق علمای اهل سنت نیست.

روایات صحیح زیادی در منابع معتبر شیعه و سنی پیرامون واقعه جانسوز و جسارت برخی از صحابه به حضرت زهرا (س) وجود دارد، اما برخی از سر تعصب و جهالت سعی دارند که با طرح ادعاهای بی پایه و اساس بر این اقدام هولناک سرپوش بگذارند؛ غافل از اینکه تاریخ، خود بهترین گواه برای اثبات ناجوانمردی و جسارت این افراد به دختر رسول خدا (ص) است.

قائل شدن به این مطلب که شیعیان، امام حسین (ع) را به شهادت رسانده اند، دارای تناقض و تضادی آشکار است. چگونه می توان میان محبت و یاری و پیروی (شیعه بودن) و جنگ و دشمنی جمع کرد؟! اگر بنا باشد افراد سپاه عمرسعد و عبیدالله بن زیاد را شیعه بنامیم، پس یاران آن حضرت که تا آخرین لحظه در کنار آن حضرت ایستادگی و جانفشانی کردند و در این راه به شهادت رسیدند را چه بنامیم؟

حادثه جانسوز کربلا مهمترین واقعه ای است که از صدر اسلام تاکنون سبب شده تا مرز بین حق و باطل به طور کامل مشخص باشد؛ اما مفتیان وهابی ادعا کرده اند که امام حسین (ع) قصد بیعت با یزید داشتند. در پاسخ باید گفت، در منابع روایی اهل سنت و شیعه کلماتی از امام وجود دارد که نشان از پذیرش جنگ و عدم بیعت است.

مفتیان وهابی با بیان بدعت دانستن اطعام در مراسم عزاداری، فتوای حرمت برای آن صادر کرده اند؛ در حالی که یکی از سنت های نیکو در میان مسلمانان، اطعام در مراسم عزاداری بود. علاوه بر علمای شیعه، محدثین و مورخین اهل سنت نیز روایاتی نقل کرده‌اند که دلالت بر اهمیت این کار و این سنت حسنه دارد.

از شبهات وهابیون، چرایی عظمت خاک مطهر کربلا است؛ آنان معتقدند که خاک کربلا هیچ برتری بر دیگر زمین ها ندارد و این اعتقادی بی اساس است. در پاسخ باید گفت، ائمه (ع) در روایات معتبر و صحیح السند به برتری خاک کربلا بر دیگر زمین ها اشاره کرده‌اند و در نماز که مهمترین عبادت است، بر روی این خاک سجده می کردند که نشان از عظمت این خاک دارد.