هخامنشیان از حیث علمی و تکنولوژی تقریباً صفر بودند. تخت جمشید، هنر پنجه‌ی معماران یونانی، بابِلی و آشوری و عیلامی است که در جنگ‌ها به بردگی گرفته می‌شدند. اما در جای خود چندان هم خارق العاده نیست. از سویی دیگر، تلاش باستانگرایانِ سازمان میراث فرهنگی برای مخفی کردن تصاویر آب گرفتگیِ تخت جمشید هم جالب است.

شخصی به نام نَضر بن حارِث بن کَلده (شکنجه گر معروف) که در سفر به ایران، داستان‌های رستم و سهراب را یاد گرفته بود، مردم را دور خود جمع می‌کرد و با اضافه کردن دروغ‌های عجیب و غریب به داستان‌های باستانی ایرانی، حواس مردم را به خود جلب می‌کرد. لذا آیاتی از قرآن در اعتراض به رفتارهای زشت او نازل شد. نه در اعتراض به تاریخ ایران.

ولاً واژه قنات، یک لفظ عربی است. ثانیاً وقتی پارس‌ها از روسیه به فلات ایران آمدند، از اورارتوها (Urartu) فناوری ساخت قنات (یا همان کهریز) را یاد گرفتند. نکته آنکه اورارتوها یک قوم غیر آریایی بودند. (والتر هینتس، داریوش و ایرانیان، ترجمه پرویز رجبی، تهران: نشر ماهی، 1392، ص 50-51)

گارد ویژه پارسی نیز (که اوضاع مملکت را آشفته دید) به داریوش هخامنشی پشت پا زده و به او خیانت کرد. این مسئله برای داریوش هخامنشی بسیار سنگین و غیر قابل هضم بود چنان که در کتیبه‌ها سعی کرد این حادثه را سانسور کند اما ناموفق ماند.

باید پرسید که به راستی، جوامع شرقی، مسخره و بازیچه دستگاه‌های شبهِ علمی غربی هستند؟ یک کمک معلم آلمانی که آشنایی با زبان پارسی ندارد، بدون اینکه حتی یک نشانه از خط میخی را بشناسد به معنی کل نوشته دست یافت! آن هم بر اساس حدس و گمان!

والتر هینتس می‌نویسد: پارس‌ها از خود، خطی برای نوشتن نداشتند. از همین روی، داریوش به کاتبان ایلامی و آرامی دستور داد تا خطی پارسی اختراع کنند. کاتبان ایلامی و آرامی هم از روی خط خودشان، خطی برای پارس‌ها ساختند. نکته جالب اینکه ایلامیان و آرامیان هر دو از اقوام سامی و هم‌تبار عرب‌ها بودند.