با مطالعه‌ی منصفانه و دقیق، می‌توان انواع خشونت‌ها اعم از اعدام به شیوه‌ی سربریدن و... را در آیین زرتشتی یافت. لیکن گفتاری که بس جای شگفتی دارد، مجازاتِ مردم، به شیوه‌ی «زنده زنده پوست کندن» است. این حکم در اوستا آمده و گزارشات فراوانی از اجرای آن در متون تاریخی بیان شده است.

بزرگان و پیشوایان سیاسی و مذهبی در دین زرتشتی همواره با اقتدا به فرستادگان اهورامزدا و بنا بر نص صریح اوستا، علاقه‌ی بسیاری به بریدن سرِ دشمنان و مخالفین خود داشتند. از آن جمله در شاهنامه فردوسی موارد بسیاری را بیان می‌کند که مؤمنین زرتشتی سر از بدن دشمنان و مخالفین خود جدا می‌کردند...

نظام طبقاتی در میان اقوام آریایی ریشه‌ای بسیار کهن دارد. نظامی که بر مبنای آن هیچ کس حق ورود به طبقه‌ی دیگر را ندارد و جایگاه اجتماعی هر شخص تنها بر پایه‌ی وراثت تعریف می‌شود. گاتهای اوستا نیز هیچ‌گاه هیچ مبارزه‌ای با این منش ظالمانه‌ نکرد، بلکه خود آن را تثبیت نمود.

آیا می‌دانید بنابر گات‌های اوستا، اهورامزدا با نقض فلسفه‌ی نبوت، مردمان را در گذر هزاران و بلکه ده‌ها هزار سال در زشتی و نکبت نگاه داشت؟ و مایه‌ی بدبختی و هلاکت و نابودی جامعه‌ی بشری شد؟ آیا می‌دانید اهورامزدا چگونه مبانی خردمندانه‌ای که خود بیان داشته را زیر پا گذاشت؟

منابع فراوان دینی و تاریخی گویای این هستند که زرتشتیان به معنی واقعی، آتش را پرستش می کردند. همین امر سبب شد که ایرانیانِ مسلمان شده، زرتشتیان را «آتش پرست» بنامند. حتی بزرگان و فرهیختگان ایران زمین، از جمله ابن سینا، عطار نیشابوری، سعدی، نظامی گنجوی، فخرالدین رازی، سهروردی و حتی فردوسی و ...، زرتشتیان را این گونه خطاب نمودند.

امروزه زرتشتیان ادعا می‎کنند که ما آتش پرست نیستیم بلکه آتش، فقط قبله‌ی ماست. لیکن منابع اوستایی و پهلوی نشان‎گر این هستند که آنان آتش را به صورت ویژه پرستش می‎کنند، آتش را در کنار اهورامزدا و به عنوان مظهر او می‌ستایند و آن را پسر اهورامزدا می‌دانند...