وهابیت در عصر حاضر
مفتی‌های وهابی ادعا می‌کنند شیعیان به اصحاب و یاران رسول خدا (ص) توهین و ناسزا می‌گویند و این عمل، سبب خروج آنان از دین و ایمان می‌شود؛ اما با بررسی منابع معتبر اهل سنت مشخص می‌شود که بسیاری از صحابه یه این عمل مشغول بوده‌اند. معاویه از کسانی است که در دوران حیات سراسر خباثتش به دلیل دشمنی با امیرالمومنین (ع) ایشان را مورد سب قرار می‌داد.
دشمنی وهابیون با اهل بیت (ع) واقعیتی است که نمی‌توان منکر آن شد. مفتی‌های وهابی معتقدند، امامان شیعه (ع) در دوران زندگانی خود موفق به انجام یک کار موفقیت آمیز نشدند. این ادعا در صورتی بیان می‌شود که منابع اهل سنت شاهد شکست‌های مکرر خلفای آنان در نبردها و فرار آنان از میدان جنگ و دفاع از رسول خدا (ص) است.
برخی بر این عقیده هستند که خلیفه دوم فردی خوش‌رو و خوش اخلاق بود، حتی رفتار وی با قاتل خود یعنی ابولؤلؤ نیز با لطافت و نرمی بود. اما با بررسی متون تاریخی و روایی خلاف این عقیده ثابت می‌شود؛ زیرا یکی از خصلت‌های معروف خلیفه دوم که در نقلها آمده، اخلاق تند و رفتار خشن او با مردم و به خصوص با خانواده‌اش است.
وهابیون با ایجاد شبهاتی پیرامون فدک، ادعا می‌کنند، اگر فدک حق مسلم حضرت زهرا (س) بود، چرا امیرالمؤمنین (ع) در باز پس‌گیری آن حقوق، حضرت زهرا (س) را یاری نکردند. این درحالی است که قطعاً دفاع صورت گرفته، اما علمای اهل سنت از نقل و بیان اعتراض و شکایت امیرالمؤمنین (ع) نسبت به فدک در کتاب‌های خود چشم‌پوشی کرده‌اند که غصب خلافت مشخص نشود.
ابراز دشمنی علنی وهابیون با اهل بیت (ع) واقعیتی است که نمی‌توان منکر آن شد. مفتی‌های وهابی می‌گویند، ائمه معصومین (ع) در دوران حیاتشان موفق به انجام حتی یک کار موفقیت آمیز نشدند. این ادعا در صورتی بیان می‌شود که در منابع اهل سنت به شکست خلفای اهل سنت در فتح خیبر و در نهایت، فتح خیبر توسط حضرت علی (ع) اشاره شده است.
مفتی‌های وهابی برخلاف مطالب موجود در منابع اهل سنت با استدلال به آیه 55 سوره نور ادعا می‌کنند، منظور از استخلاف در آیه مذکور متوجه حکومت خلفای سه‌گانه می‌شود و آنان همانند خلفای صالح گذشته، وارثان حکومت الهی هستند؛ اما با توجه به بیان مورخین اهل سنت، در زمان حکومت خلفا، حتی مردم مدینه نیز مسلمان نشده بودند و هنوز غیر مسلمانان، در پایتخت دولت اسلامی حضور داشتند.
وهابی‌ها مدعی شده‌اند، آیه‌ی 55 سوره نور در شأن خلفای اهل سنت نازل شده است و در این آیه خلافت آنان را شبیه به گذشتگان بیان می‌کند. با بررسی منابع روایی و تفسیری اهل سنت مشخص می‌شود این ادعا یک سخن نابجا است و براساس سخن عایشه هیچ آیه‌ای در شأن خلیفه‌ی اول نازل نشده است.
یکی از شبهاتی که از جانب وهابیون مطرح شده، عدم بیان آیه‌ای در قرآن کریم پیرامون ولایت امیرالمؤمنین علی (ع) است. این ادعای وهابی‌ها پرده از جهالت آنان نسبت به کتاب خدا بر می‌دارد. قرآن کریم در آیه 55 سوره مبارکه مائده، به ولایت و سرپرستی امیرالمؤمنین علی (ع) بر تمام مسلمانان عالم هستی اشاره می‌کند.
یکی از سخنان بی‌اساس وهابیون، ادعای کتابت قرآن توسط معاویه است. آنان جهت فضیلت‌تراشی برای معاویه به دروغ، ادعا می‌کنند که معاویه کاتب وحی بود، در حالی که ذهبی و ابن حجر عسقلانی، کتابت نامه‌های رسول خدا (ص) به سران قبایل و پادشاهان را توسط معاویه می‌دانند و ابن ابی‌الحدید امیرالمؤمنین (ع) را کاتب وحی می‌داند.
معاویة بن ابوسفیان چهره‌ی شناخته شده در دشمنی با اهل بیت (ع) بود که گاهی برای امام حسن (ع) هدایایی ارسال می‌کرد. مفتی‌های وهابی برای توجیه شخصیت او با تمسک به روایات شیعه ادعا کردند، پیامبر (ص) فقط از مؤمنین هدیه دریافت کرده‌اند. پذیرش این هدایا توسط ائمه (ع) گرفتن مقداری از حقوق غصب شده‌شان است.
مفتی‌های وهابی با استناد به تاریخ طبری ادعا می‌کنند امیرالمؤمنین علی (ع) در روز بیعت با ابوبکر، جزء اولین نفرات بیعت کننده بوده‌اند؛ اما با بررسی در منابع معتبر اهل سنت مشخص می‌شود که این ادعا باطل است و بخاری این بیعت را بعد از شهادت حضرت زهرا (س) یعنی شش ماه بعد از به خلافت رسیدن ابوبکر می‌داند.
عصمت الهی اهل بیت (ع) مهمترین ویژگی شاخصی است که در حقیقت، وجه تمایز میان اهل بیت با دیگران است. امامان شیعه به عنوان وارثان رسول خدا (ص) کسانی هستند که از جانب خداوند متعال به عنوان هادی و راهنمای خلقت، در تبیین راه سعادت برای بشر انتخاب شده‌اند و برای ادای این وظیفه الهی، احتیاج به عصمت است تا نقصی در هدایتگری بشر پیش نیاید.
عصمت، از ویژگی‌های خاص اهل بیت (ع) است که ادله نقلی فراوان دارد. وهابیون این ویژگی را رد می‌کنند. اخیراً در مورد عصمت تحدی کرده‌اند که شیعیان تنها یک روایت بیاورند که به عصمت امیرالمؤمنین علی (ع) اشاره شده باشد. بلاذری کلامی از حضرت علی (ع) آورده، که اشاره امیرالمؤمنین به عصمتشان برداشت، می‌شود.
در منابع تاریخی و روایی اهل سنت به خواستگاری ابوبکر و عمر از حضرت زهرا (س) اشاره شده است و علمای اهل سنت علت عدم این ازدواج را سن بالای شیخین نسبت به حضرت زهرا (س) می‌دانند؛ حال چگونه امکان دارد عمر، ام کلثوم را به عقد خود درآورده باشد، در حالی که از منظر محدثین اهل سنت، اختلاف سنی عمر با حضرت زهرا (س) مهمترین عامل عدم موافقت رسول خدا (ص) با این ازدواج بوده است.