صدقه مقابری می‌گوید: نسبت به احمد بن حنبل بدبین بودم و از او خوشم نمی‌آمد. شبی در خواب دیدم که پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) دست احمد بن حنبل را گرفته، همچون دو رفیق در کنار هم راه می‌روند، هنگامی که از خواب بیدار شدم، بغضی که نسبت به او داشتم از بین رفت.

از جمله غلوهایی که در فضیلت‌تراشی نسبت به احمد بن حنبل گفتند این‌که: حضرت خضر (علیه‌السلام) به احمد بن حنبل سلام رسانده و می‌گوید: ساکنان آسمان و ملائکه (به خاطر تسلیم نشدن در مقابل حکومت) از تو راضی هستند.

کسانی‌که شیعیان را متهم به غلو زیاده‌گویی نسبت به پیشوایان خود معرفی می‌کنند، با غفلت از مسئله غلوی که به شیعیان نسبت می‌دهند، احمد بن حنبل را ملاک و معیار برای ورود و خروج در دین قرار داده‌اند و در مورد وی می‌گویند: «بغض و دشمنی با احمد بن حنبل، نشانه خروج از دین است.»

در حوزه دین، شاخص قرار دادن یک فرد برای میزان عمل بقیه افراد، باید دقت بسیار بالایی لحاظ گردد و اینگونه نیست که هر کس بتواند شخص دیگر را شاخص در این خصوص قرار دهد، مگر اینکه آن شخص خودش مامور و فرستاده از جانب خداوند باشد.

برخی از جاعلین حدیث برای فضیلت سازی برای معاویه، این‌چنین به پیامبر توهین کرده‌اند: که پیامبر پذیرفت که معاویه را از کتابت وحی کنار گذارد؛ جبرئیل که قبلاً هر چهار روز یک‌بار بر ایشان نازل می‌شد، تا چهل روز بر آن حضرت نازل نشد؛ پس وحی آمد که خداوند معاویه را برای نوشتن قرآن انتخاب کرد و تو حق نداری معاویه را کنار بگذاری.

از جمله غلوّها در مورد عزت بخشی به معاویه ساخته شده، حدیثی است که در آن نجوا کردن معاویه در زیر عرش الهی را بدون اینکه پیامبر بداند بیان می‌کند.