امیر المومنین (علیه‌السلام) اعلم و افضل صحابه بعد از پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) است که اعلمیت و افضلیت ایشان، هم‌چون خورشید می‌درخشد و بر همگان روشن است.

بیعت امام علی (ع) با خلفا از جمله مسائلی است که هنوز طراوت خاص خود را از دست نداده است. این مساله به بیعت و کیفیت بیعت امام با دیگر خلفاء می‌پردازد. آنچه می‌توان گفت این است که در میان علمای شیعه، این بیعت با اجبار صورت گرفته است و علمای اهل‌سنت نیز به این امر اشاره کرده‌اند.

غربت مولا از زمان حيات رسول خدا آغاز شد تا جایی كه حتی برخی از بزرگان عرب، حضرت را تحقير می‌كردند و همواره درصدد تخريب وجهه او نزد رسول خدا بودند. آن زمان پيغمبر همواره او را در پناه خويش می‌گرفت و خطاب به مردم، مراعات حال علی را تأكيد و توصيه می‌كرد؛ اما بعد از رحلتش كسی نبود كه قدر حضرت را بداند و قرین تنهايی حضرت باشد.

از مهمترین اختلافات بین مکاتب اهل تسنن و شیعه، اختلاف در روش انتخاب امام است. اهل تسنن بر این باورند که انتخاب امام وظیفه مردم است، اما شیعه ضمن نقد مبانی اهل تسنن در این مساله، به آیات و روایات فراوانی استدلال می‌کنند که به روشنی انتخاب امام را مختص خداوند دانسته و به کسی اجازه دخالت در این مساله مهم الهی را نداده است.

در امامت برخلاف زعم مخالفین، آیات فراوانی وجود دارد؛ به نحوی که ابن عباس گفته: سیصد آیه در حق امیرالمؤمنین نازل شده است؛ علاوه بر آن، محتوای آیاتی که در امامت نازل شده، با عظمت‌تراز آیاتی است که در دیگر مسائل دین نازل شده‌اند، هم‌چون آیه تبلیغ و آیه اکمال.

فرمایش رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) «هرکس علی را بیازارد، مرا آزرده است»، با سندهای متعدد نقل شده است که در مجموع نمی‌توان در صحت آن تردید کرد، و در صدف این کلام نبوی، جواهرات گران‌بهایی نهفته است.