امام حسین
گناهان مراتبی دارد؛ قرآن درباره قتل یک انسان و مؤمن عادی میفرماید: عذابش، خلود در جهنم است.
اگر مؤمنی که کشته شده، حجت خدا باشد، عذابش هزاران برابر گناه قبلی است!
طبری و ابنجوزی از قیس بن اشعث نقل میکنند که در کربلا، نزد امام حسین علیهالسلام آمد و جهت بیعت با یزید وساطت کرد؛ پاسخ امام، نشان میدهد که پشت پرده نقشه یزید برای بیعت، قتل امام یا پاک کردن ننگ بندگی بنیامیه است.

ابوالحسن بیهقی، معروف به ابنفندق و صاحب کتاب ارزشمند لباب الأنساب در کتابش از حضرت رقیه (علیهاالسلام) یاد میکند و مینویسد:
«از فرزندان امام حسین (علیهالسلام) کسی به غیر از امام زینالعابدین (علیهالسلام)، فاطمه، سکینه و رقیه باقی نماندند.»
لباب الأنساب، ج1، ص355.

اربلی، به نقل از کمال الدین مینویسد: امام حسین ده فرزند داشت؛ شش پسر و چهار دختر و از دخترها زینب، فاطمه و سکینه را نام میبرد و چهارمی را نام نمیبرد.
کشف الغمه، ج2، ص490.

فخرالدین طریحی در کتاب المنتخب، با ذکر قصیدهی جناب سیف بن عمیره کوفی مینویسد: «حضرت رقیه کسی بود که حسودان برای ضعف و ناتوانیش دل سوزاندند. این عده فردای قیامت مجبور به عذرخواهی از او میشوند، هرچند که هیچ عذری برای آنها وجود ندارد؛ ...
وجود مقدس حضرت رقیه (سلاماللهعلیها) یکی از اسناد مظلومیت وجود مقدس سیدالشهداء (علیهالسلام) است که در منابع تاریخی بارها به وجود ایشان اذعان شده است.
بزرگان موسیقی ما تعزیهخوان و نوحهخوانِ امام حسین (علیه السلام) بودند.
بسیاری از بزرگان موسیقی ایرانی، شاگرد تعزیهخوانها، نوحهخوانها و ذاکران اهل بیت بودند و ردیفهای آوازی را از این بزرگان میآموختند.

مودت اهل بیت (علیهمالسلام) مزد رسالت پیامبر خداست که بر تمامی مسلمانان ادای آن واجب است. ابراز زبانی به تنهایی کفایت نمیکند و باید هر مسلمانی با عمل خود، مودتش نسبت به اهلبیت (علیهمالسلام) را اعلام کند. این در حالی است که حب امام حسین (علیهالسلام) همچون حرارتی در قلب هر انسانی موجود است و مصداق آن به طور خاص، در روز اربعین و در طریقالحسین (علیهالسلام) نمود پیدا میکند. هر سال بیستم ماه صفر، علاوه بر شیعیان، اهل سنت و حتی مسیحیان نیز به اجتماع عظیم حسینی در کربلا با پای پیاده ملحق میشوند.

از شبهاتی که نسبت به چرایی قیام سیدالشهداء (ع) مطرح می کنند این است که اگر امام حسین (ع) علم غیب داشت، به چه دلیل به کربلا رفت؟ بر اساس اعتقاد شیعیان، امام حسین (ع) با توجه به علم غیبشان و اطلاع از شهادتشان، باز به کربلا رفته، به شهادت میرسند؛ پاسخ این است که ادای وظیفه مهمترین وظیفه امام بود.

توبه کردن نیاز به دلیل و نشان دارد و در تاریخ، نشانی از توبهی یزید ثبت نشده است. افزون بر این که در توبه شرایطی هست که یکی از آنها جبران مافات است که چنین چیزی از یزید صورت نگرفته، بلکه او انبوه جنایتها را تا پایان عمر انجام داده است.

ایراد گرفتهاند که هیچ پدری فرزند کوچکش را در تیررس دشمن قرار نمیدهد؛ در پاسخ باید گفت که کیفیت شهادت حضرت علی اصغر به دو صورت نقل شده است؛ اما بر فرض صحت این قول که امام فرزندش را بر دست بلند کرد و از دشمن آب طلبید، بعید شمردن آن بیمعنی است؛ اتفاقاً پدر غیرتمند با این احتمال که ممکن است دشمن دلش به رحم آید و با چند قطره آب، جان فرزندش را نجات دهد، از این کار ابا نمیکند.
به هشتگهای وطن و کوروش و... توجه نکن! موقع جنگ، اونهایی از میهن دفاع کردند که تو هیئت، یا حسین میگفتند...

شخصیت امام حسین (ع) از دو جهت دارای اهمیت فراوان است؛ اول آنکه ایشان از تبار پیامبراکرم (ص) هستند و امامت و خلافت امت اسلام در جملهی «حسین منی» مختصر میشود و دوم آنکه تبیین و تشخیص اسلام ناب محمدی از اسلام تحریف شدهی اموی، در جملهی «و انا من حسین» بیان میشود.