عاشورا نقطه اوج تاریخ اسلام به شمار می رود، در آن هنگام که چهره زشت کفر با اعمال پست افرادی مانند معاویه و یزید و بیعت خواهی ناحق آنان نمایان گشت، امام حسین (ع) با رفتار و قیام خویش که دعوت به نماز و امر به معروف و نهی از منکر در راس آن قرار داشت، به مبارزه با فساد و بی عدالتی و ظلم اقتصادی پرداخت.

شخصیت امام حسین (ع) از دو جهت دارای اهمیت فراوان است؛ اول آنکه ایشان سبط اصغر پیامبر اکرم (ص) هستند و امامت و خلافت امت اسلام در جمله «حسین منی» مختصر می‌شود و دوم آنکه تبیین و تشخیص اسلام ناب محمدی از اسلام تحریف شده اموی، در جمله «و انا من حسین» بیان می‌شود.

حادثه جانسوز کربلا مهمترین واقعه ای است که از صدر اسلام تاکنون سبب شده تا مرز بین حق و باطل به طور کامل مشخص باشد؛ اما مفتیان وهابی ادعا کرده اند که امام حسین (ع) قصد بیعت با یزید داشته است. در پاسخ باید گفت، کلمات امام در منابع روایی فریقین نشان از عدم بیعت امام با شخصی مثل یزید دارد.

کتاب «معجزه محرم» به قلم رحیم بخش پروار، داستان رهیافتگی و شیعه شدن نویسنده محترم است که بعد از بیان سؤالاتش نسبت به شیعه، در کتاب، پاسخ هایی را که به دست آورده به قلم تحریر در آورده است. وی با قلمی شیوا داستان شیعه شدن خود را در قالب خاطره نویسی و با رویکرد تحقیقی نوشته است.

از شبهات وهابیون، چرایی عظمت خاک مطهر کربلا است؛ آنان معتقدند که خاک کربلا هیچ برتری بر دیگر زمین ها ندارد و این اعتقادی بی اساس است. در پاسخ باید گفت، ائمه (ع) در روایات معتبر و صحیح السند به برتری خاک کربلا بر دیگر زمین ها اشاره کرده‌اند و در نماز که مهمترین عبادت است، بر روی این خاک سجده می کردند که نشان از عظمت این خاک دارد.

مفتیان وهابی با ایجاد شبهه پیرامون حادثه جانسوز عاشورا مدعی شده اند، اگر امام حسین (ع) صاحب کرامت بود، چرا در کربلا باران نبارید و ایشان تشنه کام به شهادت رسیدند؟ در پاسخ باید گفت، قطعاً امام صاحب کرامت بود و در صورت دعا، حتماً اجابت می‌شد؛ اما خداوند سنت امتحان و آزمایش را برای بندگان خود قرار داده و اهل بیت (ع) نیز از آن مستثنا نیستند.