امام حسین
آنطوان بارا یکی از ده‌ها نویسنده‌ی مسیحی لبنانی‌ست که دلباخته‌ی اهل بیت عصمت و طهارت(ع) است. بارا کتابی در مورد امام حسین(ع) با عنوان "حسین در اندیشه‌ی مسیحیت" به رشته‌ی تحریر در آورده. او معتقد است که شیعیان چنانکه باید قدر امام حسین(ع) را نمی‌دانند. بارا در این مصاحبه امام حسین(ع) را شخصیتی الهی و عظیم می‌داند و خود را بی‌نیاز از شفاعت ایشان نمی‌بیند.
از شبهاتی که نسبت به چرایی قیام سیدالشهداء (ع) مطرح می کنند این است که اگر امام حسین (ع) علم غیب داشت، به چه دلیل به کربلا رفت؟ بر اساس اعتقادات شیعیان، امام حسین (ع) با توجه به علم غیب شان و اطلاع از شهادت شان، باز به کربلا می‌رود و به شهادت می رسند. در پاسخ باید گفت، ادای وظیفه مهمترین وظیفه امام بوده است.
پوشیدن لباس سیاه در مصیبت سید الشهداء (ع) مستحب است و شیعیان هر سال با فرارسیدن ایام محرم، به نشانه عزاداری سیاه پوش می شوند؛ اما مفتیان وهابی شبهه می‌کنند که اهل بیت (ع) پوشیدن آن را حرام می‌دانستند. با بررسی منابع شیعه مشخص می‌شود، فراعنه زمان امیرالمومنین (ع) سیاه پوش بودند و حضرت نهی از پوشیدن آن لباس کرده‌اند.
عزاداری بر مصائب اهل بیت (ع) همواره با کینه توزی و دشمنی نواصب و وهابی ها روبرو بوده است. ابن تیمیه در کتاب های خود، بارها به بدعت عزاداری و گریه اشاره کرده، در حالی که در منابع روایی اهل سنت به جواز عزاداری توسط رسول خدا (ص) اشاره شده است.
پوشیدن لباس سیاه در مصیبت شهادت امام حسین (ع) همانند عزاداری، توسط مفتیان وهابی مورد هجمه قرار گرفته و آن را حرام و بدعت می خوانند؛ در حالی که در روایات شیعه به جواز پوشیدن لباس سیاه در مصیبت اهل بیت (ع) اشاره شده و شواهد تاریخی نیز مؤید این اعتقاد است.
برگزاری مجالس عزا برای اولیاء الهی یکی از انواع تعظیم شعائرالله است. بر اساس اعتقادات شیعه برگزاری مجالس عزاداری برای واقعه جانسوز عاشورا، از مهمترین ارکان ولایت پذیری شیعیان است. اگرچه مفتیان وهابی با توهین به شیعیان، این عمل را به نوعی نشانه شرک و کفر معرفی می‌کنند؛ اما جالب آنجاست که در منابع معتبر روایی آنان، به عزاداری عایشه و مردم مدینه اشاره شده است.
عزاداری بر مصائب اهل بیت (ع) یکی از مهمترین اصول اعتقادی شیعیان و پیروان و محبین اهل بیت (ع) است که همواره با کینه توزی و دشمنی نواصب و وهابی ها روبرو بوده است. هر چند بعضی از علما و بزرگان اهل سنت در مصیبت ائمه اطهار (ع) و به طور اخص امام حسین (ع) عزاداری و نوحه سرایی داشته‌اند، اما دشمنی نواصب و وهابیت تنها اختصاص به شیعیان ندارد.
پاسخ گویی به شبهات عاشورا و نهضت جهانی امام حسین (ع) سبب شده تا نویسندگان و محققین، دست به قلم شوند و به شبهات موجود در جامعه پاسخ دهند. استاد علی اصغر رضوانی با این هدف، کتاب «واقعه عاشورا و پاسخ به شبهات با پژوهشی نو» را به قلم تحریر در آورده و تالیف کرده است.
مفتیان وهابی با استناد به زیارت اربعین سیدالشهداء (ع) به گریه آسمانها و زمین بر حضرت ایراد گرفته و این واقعه را محال می دانند. آنان با انکار گریه اهل جهنم در کلام امام صادق (ع) در این زیارت، این اتفاق را از خرافات شیعه می‌دانند؛ در حالی که در قرآن کریم به افسوس و حزن اهل جهنم بر اعمال گذشته خود و آرزوی بازگشت به دنیا اشاره می‌کند.
مفتیان وهابی با استناد به زیارت اربعین سیدالشهداء (ع) به گریه آسمانها و زمین بر حضرت ایراد گرفته و این واقعه را محال می دانند. آنان با انکار گریه مخلوقات عالم هستی برای مصائب سیدالشهداء (ع)، این اتفاق را از خرافات شیعه می‌دانند؛ در حالی که در منابع معتبر آنان روایاتی همانند احادیث شیعه در مسئله اشک مخلوقات جهان بر سیدالشهداء (ع) وجود دارد.
حضرت علی اکبر (ع) امام زاده عظیم الشأنی بودند که در صفات و ویژگی ها تالی تِلو امام حسین (ع) و امام زین العابدین (ع) بوده اند. حضور ایشان در واقعه کربلا و بذل جان خود در راه دفاع از ولایت و امامت، مهمترین ویژگی حضرت در دوران عمر با برکتشان بوده است. اقرار و اذعان دشمنان اهل بیت (ع) به ویژگیهای جناب علی اکبر (ع) بیانگر اهمیت شخصیت حضرت است.
یکی از شخصیت‌های تاثیرگذار در تاریخ اسلام، وجود مقدس حضرت ابوالفضل (ع) است. مقام عبودیت و بندگی ایشان و تبعیت از ائمه معصومین (ع) را از مهمترین ویژگیهای شخصیتی ایشان می‌توان بیان کرد. حضرت ابوالفضل (ع) فردی توانمند در میدان نبرد با دشمن و بنده‌ای خدا ترس در میدان مبارزه با نفس بوده است.
قیام عاشورا الگویی است الهام بخش که حق‌خواهان را در برابر کفر و ظلم رهبری می‌کند؛ قیامی که فراتر از زمان و مکان، همه ساله در ایام محرم در اعماق جان حسینیان و آزادگان جهان تجلّی یافته و مایه‌ی جاودانگی دین و مکتب می‌گردد. در این باره از باب یادآوری به برخی از فضایل آن حضرت در منابع اهل‌سنت اشاره می‌کنیم...
ابوبكر بن محمد بن حزم گويد: امام حسين (عليه السلام) از كنار صفه‌اي مي‌گذشتند، در آن حال ديدند كه گروهي از فقراء مشغول خوردن طعامي هستند. آنها از حضرت خواستند تا همراهيشان كند، امام فرمودند: خداوند متكبران را دوست ندارد. آنگاه پايين آمده و با آنها غذا ميل فرمودند.