پیروان فرقه اهل حق قائل هستند که یکی از حکمت‌های دونادون، دریافت مجازات اعمال و کردار ناپسند و پاداش کردار نیک است. به این صورت که انسان هزار و یک جامه عوض می‌کند و با گردش در جامه‌های مختلف جزای اعمال گذشته خود را می‌بیند. بنابراین اگر در دنیا دچار گرفتاری و رنج و مشقتی می‌شود به خاطر اعمال گذشته است.

نورعلی الهی، معتقد است؛ در برزخ نیز مانند دنیا امکان پیشرفت و سیر به‌سوی کمال برای انسان، وجود دارد و این موهبتی است نسبت به انسان، البته امتحان در آنجا بسی سنگین‌تر است و در عوض سیر نیز بیشتر است و اگر کسی نتواند در آنجا سیر کند، دوباره به دنیا بازگردانده می‌شود.

اندیشه دونادون که اساس آیین یارسان را تشکیل می‌دهد، هیچ تناسبی با نظام اخلاقی اسلام ندارد. زیرا در اسلام زندگی علی‌الاصول و به‌طورکلی، تک فرصتی است، و تکرار نمی‌شود. درحالی‌که در باور به دونادون=تناسخ، زندگی تکرارپذیر است.

باور به دونادون به‌صورت مستمر در میان اهل حق توسط پیران و مرشدان آیین یاری، القاء شده است به‌گونه‌ای که بزرگان و پیشوایان اهل حق با عوام‌فریبی، خود را دُون انبیاء و اولیاء الهی می‌دانستند. اما با بررسی منابع مطالعاتی اهل حق متوجه می‌شویم که این عوام‌فریبی علاوه بر منفعت‌طلبی بزرگان اهل حق، برای حفظ جان خود نیز بوده است.

برخی از نویسندگان معاصر جامعه اهل حق که اندیشه استقلال این فرقه از سایر ادیان آسمانی مخصوصاً دین مبین اسلام دارند در مقابل این سؤال که چرا یارسان به حضرت علی (ع) معتقد است و او را اولین تجلی ذات خداوند متعال می‌دانند و باور دارند که علی (ع) همواره نماز می‌خواند و در محراب نماز به شهادت رسید، اما نماز نمی‌خوانند، مطالبی بیان می‌کنند که کاملاً برخلاف سیره جاری اهل حق درباره نماز خواندن است.

از جمله فرق‌هایی که سرسپردگان آیین یاری برای دونادون و تناسخ بیان می‌کنند این است که معتقدان به تناسخ، باور به بهشت و دوزخ ندارند درحالی‌که معتقدان به دونادون بهشت و دوزخ راحتمی می‌دانند. اما با بررسی برخی از منابع مطالعاتی اهل حق که توسط نواندیشان این فرقه، به‌دست می‌آید که این گروه از اهل حق، معاد را به‌صورت کلی منکر می‌شوند.