پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ شیخ حبیب سعیدی یکی از مبلغین احمد اسماعیل بصری، در یک جلسه سخنرانی که در کانال‌های تلگرامی خود منتشر کرده‌اند، دلیل اصرار احمد اسماعیل بصری به ادعای دروغین خود به یمانی بودن را این‌گونه بیان می‌کند: «به یاد دارم یکی از عموهای سید احمد الحسن به او گفت: مردم این حقی که داری را نمی‌پذیرند؛ از تو می‌خواهم اگر ممکن است، آن را رها کنی؛ اگر ممکن است کوتاه بیا و صرف نظر کن. پس سید این اتفاق را این‌طور روایت می‌کند و می‌گوید: به او گفتم عمو جان! خودت را به جای من بگذار، امام مهدی (علیه‌السلام) نزدت بیاید و به تو بگوید: تو فرزند و وصی من هستی و من می خواهم ظهور کنم از تو می خواهم یارانم را جمع کنی؛ ... به او چه خواهی گفت، عمو جان؟ او گفت اگر کل جهان با من دشمنی کنند، این امر را رها نمی‌کنم؛ گفتم من هم همین کار را کردم.»

در رابطه با این سخنرانی چند اشکال وجود دارد که به برخی از آنها اشاره می‌کنیم:
اوّل اینکه شیخ حبیب سعیدی می‌گوید: «این چیزی است که خودم دیدم و برای خودم اتفاق افتاد.» یعنی واقعه را به گونه‌ای بیان می‌کند که خودش حضور داشته و مشاهده کرده است، امّا از اواسط سخنانش به گونه‌ای قضیه را شرح می‌دهد که احمد واقعه را برای او تعریف می‌کند.
دوم اینکه پیرامون داشتن خانواده و فرزند برای امام زمان (علیه‌السلام) در زمان غیبت، بین صاحب نظران، اختلاف وجود دارد و منبع محکمی برای اثبات آن در دسترس نیست.

سوم اینکه احمد اسماعیل در این قصه، مدعی وصیت امام زمان (علیه‌السلام) شده است که نسبت به این موضوع هم اشکالات فراوانی وارد است که به چند مورد آن اشاره می‌کنیم:
1) چرا امام زمان (علیه‌السلام) در توقیع آخر به نائب چهارم به موضوعی با این اهمیت اشاره‌ای نکرده و نفرموده قبل ظهورم، وصی من برای جمع آوری یاران می‌آید؟
2) حضرت در آخرین توقیع فرمودند: «أَلَا فَمَنِ ادَّعَى الْمُشَاهَدَةَ قَبْلَ‏ خُرُوجِ‏ السُّفْيَانِيِ‏ وَ الصَّيْحَةِ فَهُوَ كَاذِبٌ مُفْتَرٍ.[1] هر کس تا قبل خروج سفیانی و ندای آسمانی ادعای مشاهده کند، دروغ‌گو و افترا زننده است.»

اگر اشکال شود که در این توقیع، مدعیان مشاهده تکذیب شده‌اند و مربوط به مدعی نیابت و وصیت نیست؛ در پاسخ می‌گوییم:
اولاً شأن صدور توقیع، در مورد نیابت خاص بوده و حضرت، علی بن محمد سمری را از انتخاب وصی بر حذر داشته‌اند و درصدد انکار مدعیان نیابت و وصایت دروغین بعد از نایب چهارم است.
ثانیاً حضرت فرمود: مدعی مشاهده، کذاب و افترا زننده است و این دو با هم متفاوت است. اگر کسی فقط ادعای مشاهده کند، دروغ‌گو است و نیز اگر ادعای نیابت و وصیت کند و آن را به حضرت نسبت دهد، افترا زننده است.
بنابراین این دو لفظ در کنار هم آمده تا کسی که ادعای مشاهده و نیابت دارد را رد کند و اگر می‌فرمود: «فمن ادعی المشاهده فهو کاذب» تمام مشاهده کنندگان را رد می‌کرد، امّا با این کار ادعای مشاهده به همراه ادعای وکالت و وصایت را رد می‌کند.

3) حضرت، مسئله مدعیان دروغین نیابت، وصیت و ... را از قبل پیش بینی کرده‌اند؛ لذا فرمودند: «سَیأتی شِیعَتیِ (لِشیعتی) مَن یَدَّعی المُشاهده.[2] کسانی از شیعیان می‌آیند که ادعای مشاهده می‌کنند.»
4) این‌چنین ادعاهای دروغین و بی اساسی، مسئله جدیدی نیست و در طول تاریخ غیبت کبری  و حتی در غیبت صغری افرادی مانند: محمد بن نُصیر، محمد بن علی بن بلال و ... به دروغ ادعای وصایت، نیابت، وکالت و ... را داشتند.
در نتیجه احمد اسماعیل نیز همانند دیگر مدعیان دروغین، دلیل محکمی برای ادله خود ندارد و تنها شاهد ادعاهایش، خودش است.

پی‌نوشت:
[1]. طوسی، محمد بن حسن، الغیبه، دار المعارف الإسلامیه، قم، 1411ه.ق، ج2، ص516.
[2]. همان.