پاسخ به شبهات
امام جواد (علیه السلام) فرمود: خدای تبارک و تعالی پدرم را «رضا» نامید؛ زیرا مورد رضای رسول خدا و امامان پس از او در زمین بوده است. همچنانکه وی مرضیّ موافقان از دوستانش بود مرضی مخالفان از دشمنانش بوده است و این ویژگی اختصاص به او داشته و هیچ یک از پدرانش این چنین نبوده اند، از این رو از میان آنان ملقب به «رضا» گشت.
شیعه معتقد است که از ظهر (زوال خورشید) تا غروب، غیر از وقت اختصاصی نماز ظهر و عصر، وقت مشترک دو نماز است؛ انسان می‌تواند هر دو نماز را در فاصله مزبور، هر وقت خواست انجام دهد و از وقت فضیلت آن صرف نظر کند. هر چند بهتر آن است که آن دو را از هم جدا کند و هر یک را در وقت فضیلت خود انجام دهد که روایات زیادی در این باره داریم.
بعد از رحلت پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله)، بر اثر شرایط خاصی که ایجاد شده بود، حضرت امیرالمؤمنین مجبور شد به مدت 25 سال از صحنه اجتماع به طور خاصی کناره بگیرد و سکوت اختیار کند، نه در جهادی شرکت کند و نه در اجتماع به طور رسمی سخن گوید. این سکوت ظاهری به جهت حفظ وحدت مسلمین، جلوگیری از هرج و مرج و خنثی کردن خطر تجاوز دشمنان بود.
برخی بر این باورند که شیطان همواره از عمر بن خطاب فراری بوده و روایاتی را در این زمینه بیان کرده‌اند؛ در حالیکه ساختگی و جعلی بودن این روایات بر علماء پوشیده نیست؛ چرا که، این روایات، هم با شان نبی مکرم اسلام و اوصاف نبی ناسازگار است و هم اینکه روایاتی بر خلاف این مضامین نیز نقل شده است.
یکی از کارشناسان شبکه وهابی کلمه ادعا داشته که مردم اهل سنت منطقه رمشک واقع در شهرستان قلعه گنج از معدن مس هیچ نفع و عائدی نمی‌برند، در حالیکه خلاف ادعای آنان در خبرها منعکس شده است.
هر ازدواج و وصلتی ممکن است که به انگیزه‌های مختلفی صورت گیرد و همیشه وصلت دو خانواده دلیل بر این نیست که آن دو خانواده از هر نظر دارای فکر و عقیدۀ مشترکی بوده و هیچ‌گونه اختلاف فکری ندارند. مضافاً بر اینکه ممکن است در یک برهه‌ای از زمان دو نفر با هم از هر جهت هماهنگ باشند و نقاط مشترک زیادی داشته باشند، ولی بعد از گذشت اندک زمانی اختلافات بروز کند.
صرف نام گذاری و وصلت فرزندان نشانه علاقه نیست؛ اگر از دیدگاه اهل سنت، ازدواج و رابطه سببی و نسبی افراد همیشه به‌معنی وجود علاقه شدید و اعتبار بالای آنها نزد یکدیگر باشد، پس هرچه این روابط قوی‌تر و نزدیک‌تر باشد، می‌بایست بر اعتبار آن شخص بیافزاید؛ بنابراین امیرالمؤمنین از همه برای جانشینی پیامبر اکرم لایق‌تر بودند.
لعن صریح و معین و به نام خلفا، پشتوانهی محکمی در روایات و معارف شیعه ندارد؛ اکثر روایاتی که به آنها در این راستا استناد می‌شود، از لحاظ سندی و محتوایی مورد مناقشه است؛ بعضاً این روایات ساخته دشمنان اهل بیت برای بدنام کردن ایشان است؛ این کار شیعیان که مورد تایید ائمه نیست، واکنش آنان در مقابل ترویج لعن و سب امیرالمؤمنین از سوی بنی امیه بوده است.
در اسلام، وحدت اسلامى از اهمیت ویژه‌اى برخوردار است. قرآن در ضمن آنکه همگان را به همگرایى و همبستگى فرا خوانده است، از وحدت اسلامى به عنوان نعمت یاد کرده و اختلاف را در ردیف عذاب الهى قرار داده است. «همگى به ریسمان خدا چنگ زنید و پراکنده نشوید و نعمت خدا را بر خود به یاد آورید که چگونه دشمن یکدیگر بودید و او در میان شما الفت ایجاد کرد و به برکت نعمت او برادر شدید.»
مهرورزى و تکریم نسبت به پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله)، یکى از اصول اسلام و دستوری است که در قرآن بدان توصیه شده و هیچ فردى نمی‌تواند آن را انکار کند. بزرگداشت میلاد پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) را می‌توان مصداقی از همین تکریم و تعظیم دانست، هرچند گزارشی وجود نداشته باشد که در صدر اسلام، چنین مراسمی برگزار شده است.
از نگاه قرآن، مخالفت با پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و دستورات الهی موجب کفر و از بین رفتن ایمان و دخول در آتش جهنم می‌گردد؛ اما با این وجود ما در موارد بسیاری شاهد مخالفت‌هایی از سوی صحابه با پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و دستورات قرآن کریم هستیم که عدالت صحابه را که اهل سنت مدعی آن هستند زیر سؤال می‌برد.
قمه‌زنی علاوه بر اینکه از نظر عرفی از مظاهر حزن و اندوه محسوب نمی‌شود و سابقه‌ای در عصر ائمه (علیهم‌السلام) و زمان‌های بعد از آن ندارد و تأییدی هم به شکل خاص یا عام از معصوم (علیهم‌السلام)، در مورد آن نرسیده است، در زمان حاضر موجب وهن و بدنام شدن مذهب می‌شود.
از بررسى اقوال و مطالعه فتاوای علمای شیعه به دست مى‌آید که در مورد جایز بودن ازدواج موقت با زنان اهل کتاب، اختلاف بسیار ناچیز است و بیشتر فقیهان شیعه، این قسم ازدواج را روا مى‌دانند، بلکه ابن سعید حلّى آن را مورد اتفاق مى‌داند، و حتی نسبت به ازدواج دایم هم این بحث اختلافی است.
باید توجه داشت که موضوع امامت با قضیه حکومت جدا است؛ چون امامت یک منصب خداوندی است؛ ولی حکومت یکی از شئونات امامت است؛ پس هر کسی را که خداوند او را به این مقام والا نصب کند، امام است؛ چه مردم بخواهند و یا نخواهند، اراده مردم در تعین امام هیچ‌گونه نقشی ندارد؛ همان‌گونه که در تعیین پیامبر نیز نقشی ندارد.