پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ کتاب «واقعه عاشورا و پاسخ به شبهات با پژوهشی نو» به قلم استاد علی اصغر رضوانی با هدف پاسخ به شبهات عاشورا و انقلاب جهانی سید الشهداء (علیه‌السلام) نوشته شده که نویسنده در این کتاب می‌کوشد با نگاهی به واقعه عاشورا و آشکار ساختن برخی از مسایل و رخدادهای آن دوره، شبهاتی را که در این زمینه عنوان شده‌اند، پاسخ گوید.

عناوین این کتاب بدین شرح است:
پیشگفتار
امامت امام حسین (علیه‌السلام) در قرآن
مرجعیت دینی امام حسین (علیه‌السلام) در قرآن
فضایل امام حسین (علیه‌السلام) در قرآن
مرجعیت دینی امام حسین (علیه‌السلام) در روایات
امامت امام حسین (علیه‌السلام) در احادث
فضایل امام حسین (علیه‌السلام) در احادیث
اخلاق امام حسین (علیه‌السلام)
فلسفه عزاداری
برپایی شعائر دینی
عزاداری
مرثیه
گریستن
یزید و خاندان او
دیدگاه ها درباره قاتلان امام حسین (علیه‌السلام)
پاسخ به شبهات

در بخش پاسخ به شبهات سؤالاتی از جمله سؤالات زیر مطرح و پاسخ داده شده است:
آیا امام حسین (علیه‌السلام) در فتوحات خلفا شرکت کرده است؟
آیا امام (علیه‌السلام) از شهادت خود آگاه بوده است؟
آیا خداوند امام حسین (علیه‌السلام) را یاری نکرد؟
چرا امام (علیه‌السلام) اهل بیتش را همراه خود آورد؟
چرا امام (علیه‌السلام) به اصحاب خود اذن رفتن داد؟
چرا مسلم، ابن زیاد را در خانی هانی نکشت؟
چرا حضرت ابوالفضل (علیه‌السلام) آب نیاشامید؟
چرا امام حسن (علیه‌السلام) صلح کرد، ولی امام حسین (علیه‌السلام) قیام کردند؟
آیا شهیدان کربلا برتر از دیگر شهیدان هستند؟

برای معرفی کتاب و مشاهده نمونه ای از روش پاسخ‌گویی به شبهات موجود در جامعه، یک شبهه از کتاب، همراه پاسخ آن بیان می شود:
«یکی از شبهاتی که از سوی مخالفین اهل بیت (علهیم‌السلام) مطرح شده، آن است که چرا حضرت ابوالفضل العباس (علیه‌السلام) آب نیاشامید تا سیراب شده، با قوت و نیروی بیشتری بر دشمن حمله کند و آنان را نابود سازد و از این راه بتواند به امام حسین (علیه‌السلام) و دین بیشتر خدمت کند؟

پاسخ:
اولاً: هدف امام حسین (علیه‌السلام) در واقعه کربلا، کشتن عموم مردم نبوده است؛ بلکه هدف اصلی حضرت، بیداری امت اسلامی است و کشتن دشمن باید در حد ضرورت باشد.
ثانیاً: مسئله، اثبات مظلومیت امام حسین (علیه‌السلام) است که در طول تاریخ، مردم را به او متوجه ساخته و دلها را سوزانده است و منجر به نهضت ها و شورش هایی علیه حکومت یزید و یزیدیان شده است.

ثالثاً: حضرت اباالفضل (علیه‌السلام) می‌دانست که چه آب بیاشامد و چه نیاشامد، او و برادرش امام حسین (علیه‌السلام) کشته خواهند شد و هرگز از این میدان، جان سالم به در نخواهند برد؛ زیرا دشمنان مصمم به قتل او بوده و جوانان بنی هاشم را نیز به شهادت رسانده‌اند؛ لذا چه بهتر که با لب عطشان به ملاقات پروردگارش رفته و به شهادت نایل آید.
شاهد مطلب این است اگر انسان بداند که آشامیدن آب سبب نجات او است، خوردن آب بر او واجب می‌گردد؛ ولی حضرت عباس (علیه‌السلام) از زندگی و بقای خود قطع امید کرده و کشته شدن خود را حتمی می‌دانست.

رابعاً: حضرت عباس (علیه‌السلام) این را خیانت می‌دانست که خود آب بیاشامد، در حالی که امام حسین (علیه‌السلام) و عیالاتش و تمام اهل بیتش تشنه هستند. این خلاف ادب است که امام او تشنه باشد و انسان خود را سیراب کند.
خامساً: ایثار از سجایا و اخلاق نیکوی اهل بیت (علیهم‌السلام) بوده است. حضرت عباس (علیه‌السلام) در این واقعه، نهایت ایثار و از خود گذشتگی را نسبت به امام حسین (علیه‌السلام) و اهل بیت او نشان داده است، همانگونه که پدرش حضرت امیرمؤمنان و فاطمه زهرا و امام حسن و امام حسین (علیهم‌السلام) از خود گذشتگی کرده و با سه روز روزه هنگام افطار، غذای خود را به مسکین و یتیم و اسیر بخشیدند و خود با آب افطار کرده و گرسنه به سر بردند.

این کتاب با قلمی ساده و شیوا نگاشته شده که برای نسل جوان، کتاب مناسبی است.