زرتشت و باستانگرایی
نهال اسلام با اراده‌ی خداوند و مجاهدن بهترینِ بندگان خداوند به درختی تنومند تبدیل شد. درختی ریشه دار که باد و باران و طوفان‌های روزگار را از سر گذراند. خردمندان روزگار، در برابر این درخت استوار، فروتنی می‌کنند. در این میان، کدام بوته‌ی کدو می‌تواند با آن درخت استوار قیاس شود؟
تصویر از جانی دپ (بازیگر امریکایی) منتشر شد که در انگشت خود، انگشتر فروهر دارد. پاسخ میدهیم که نمادی که امروز به عنوان فروهر میشناسیم در اصل نمادی مصری و آشوری بوده. همچنین استفاده جانی دپ از نماد به اصطلاح فروهر، بین نمادهای شیطان پرستی جای افتخار ندارد.
در شاهنامه آمده که ایرانیان، 900 تن از تورانیان را سر بریدند. اکنون، مقصود اینجانب (نگارنده‌ی این نوشتار) این نیست که بگویم جنایتی رخ داده. بلکه هر آینه ممکن است رفتار ایرانیان در گردن زدنِ تورانیان، به حق بوده باشد. یعنی گاهی لازم است خون ریخته شود.
یک زرتشتی ثروتمند از دنیا رفت. او وصیت کرد که اموالش بین فقرا تقسیم شود. قاضی نیشابور حکم داد که اموال او بین فقرای مسلمان تقسیم شود. اما امام رضا (علیه السلام) نوشتند که این کار اشتباه است. بلکه اموال او باید بین فقرای زرتشتی تقسیم شود.
طبق سنت زرتشتی، یکی از منجیان دین زرتشتی با کمک هند و چین، ایران را فتح (و آباد) میکند. آن هم در زمانی که عراق پر از آشوب شده و فرات پر از خون می‌شود. در روایات زرتشتی، جزئیات این ماجرا آمده است.
محمدرضا پهلوی هم در کاخی زندگی میکرد که قاجارها ساخته بودند. پس چه ایرادی دارد که نسل غیور ما در استادیومی اجتماع کنند که حکومت پیشین ساخت؟ ضمن اینکه نظام ولایت فقیه، بهترین استادیوم ایران و یکی از زیباترین استادیوم‌های جهان را ساخته...
کمبوجیه دوم، پسر کوروش دوم (کوروش بزرگ) پس از رسیدن به حکومت مصر، خود را فرعون نامید و در ادامه مدعی شد که منِ کمبوجیه از تبار خدایان: رَع، اوزیریس و حوروس هستم. کسی که درباره این خدایان شیطانی تحقیق کند، درخواهد یافت که کمبوجیه دوم چه گفته است.
رستم، قهرمانِ شاهنامه در دوران پادشاهی لُهراسب، به دستور پادشاه به هندوستان تاخت و بسیاری را کُشت و سر بُرید. در پایان؛ سر هندی‌ها را با یک پرچم سیاه، به سوی پادشاه ایران (لهراسب) فرستاد.
حکیم ابوالقاسم فردوسی می‌گوید پادشاهان و پهلوانان ایران باستان، قلب‌هایی پر از کینه و سرهایی پر از خشم و نفرت داشتند. عاشق خون ریختن بودند و حتی این را وظیفه‌ای الهی می‌شمردند. گودرز به فرمانده ارتش تورات گفت: اگر من از جنگ و ریختن خون‌ها دست بردارم، فردای قیامت، در محضر خداوند چگونه پاسخ بدهم؟
عمامه (دستار) یکی از سنت‌های ایرانی است که در طول هزاران سال همواره جزوی از پوشش مردان ایرانی بود. در سنت ایرانی، همچون سنت عربی، پوشاندن سر برای مردان یک هنجار شمرده شده؛ برهنه بودن سر، قبیح شمرده می‌شد.
در تاریخ عرب عصر جاهلیت همانند ایران باستان، موارد متعدد وجود دارد که شخص بی‌گناهی به تقاص خون شخصی دیگر، کشته شد! شاهنامه می‌گوید پهلوانان ایران، بارها از این کارها انجام دادند. اما در اسلام، فقط قاتل، به تقاص خون مقتول کشته می‌شود. چنان که امیرالمؤمنین علی (ع) وصیت کرد که در قتل من، هیچ بی‌گناهی قصاص نشود.
پادشاهان هخامنشی و ساسانی، چنان از کشتن و زجر دادن جانداران صحرا لذت می بردند و آن را مایه افتخار خود می پنداشتند، که فرمان می دادند تصویر این رفتارشان در تاریخ ثبت شود. هم پادشاهان هخامنشی، هم پادشاهان ساسانی...
کتاب «منم شاهپور اول» تألیف کریم علیزاده، از آن دست کتاب‌هایی است که ظاهر تاریخی دارد، اما محتوای آن داستان سرایی و افسانه بافی است. البته به نظر می‌رسد که منظور نویسنده، خیر بوده است. یعنی خواسته اند که حس غرور ملی را در مخاطب علیه دشمنان ایران به حرکت درآورد. قصد ایشان خیر بوده، اما رفتار ایشان خیر نبوده است.
از دید شاهنامه، حاکم و کارگزاری حکومتی تراز، کسی است که قدرت نظامی و سابقه جنگ داشته باشد. در حل گره‌ها توانا باشد. وابستگی سیاسی به اجنبی نداشته باشد و البته زندگی تجملاتی داشته باشد! اگر خانواده دکتر قالیباف برای خرید لوازم نوزاد به ترکیه رفته باشند، از دید شاهنامه این رفتاری غلط نیست. چون فردوسی می‌گوید که شاهان و کارگزاران حکومت های باستانی، لباس و حتی کفن شان از جنس ابریشم رومی و چینی بود!