وهابیان در بسیاری از مسائل، با مسلمانان مخالفت کرده‌اند، آنان عقایدی متناقض دارند؛ ازجمله آن عقاید، اعتقاد به وجوب انهدام قبور و ساختمان‌ها بر روی قبر است. آنان با اصرار زیاد، قبرستان‌های مکه و مدینه و آثار به جای مانده از صدر اسلام را نابود کردند؛ ولی قبر امامان اهل‌سنت و بزرگان خود و نیز آثار یهودیان را تخریب نکردند.

وهابیت برای مشرک خواندن مسلمانانی که به اولیاء متوسل شده و از آنان طلب شفاعت می‌کنند، از برخی آیات استفاده کرده و می‌گویند این عمل شبیه کار مشرکین است که خداوند آن را توصیف کرده است؛ در حالی که با توجه به آیات دیگر تفاوت‌های بسیاری می‌توان بین این دو گروه برشمرد که نسبت شرک به این مسلمانان، ناحق و بی‌انصافی است.

محمد بن عبدالوهاب، عمل مسلمین را به کفار تشبیه می‌کند و می‌گوید در بسیاری از شهرها، مکان‌هایی موجود است که چیزی را در آن بت قرار داده و عبادت می‌کنند؛ در حالی که می‌تواند آن مثال‌ها را به مقام ابراهیم در مسجدالحرام تشبیه کند و مسلمین را مشرک نخواند.

محمد بن عبدالوهاب مدعی است که هر چه اجماع است، باید تبعیت شود و در مسائل غیر اجماعی مؤاخذه صحیح نیست؛ اما مهم‌ترین عقیده‌اش (که تکفیر مسلمانان را در بر دارد) را از دو مقدمه به دست آورده که مقدمه اول آن اجماعی نبوده و مقدمه دوم اجماعی و ضروری است. از این دو مقدمه، نتیجه اجماعی به دست نمی‌آید، ولی او مسلمین را ملزم به تبعیت از آن می‌کند.

یکی از اعتقادات معروف وهابیت که مبنای فتوای آنان به حرمت توسل به مردگان بوده، نظرشان در مورد شنیدن مردگان است؛ به صراحت بن‌باز و برخی مفتیان وهابی می‌گویند، ارتباط مرده از دنیا با مرگ قطع شده و مردگان چیزی از دنیا نمی‌شنوند و آیه و روایت صحیحی در این رابطه نداریم؛ در حالی که روایات صحیح متعددی شنیدن مردگان عادی را نیز تأیید می‌کند.

وهابیت، برای بی‌فایده بودن توسل، به حکایت حضرت موسی (ع) و بلعیده شدن قارون و اموالش متوسل شده‌اند؛ در پاسخ حلی گفته می‌شود، روایت ضعیف بوده و اشکالات محتوایی نیز دارد و پاسخ نقضی به آن، این است که حکایتی دیگر خلاف این گزارش از حضرت موسی نقل شده که حضرت به سائلی گفت اگر حاجتت دست من بود، برآورده می‌کردم، در حالی که خداوند وحی کرد، حاجتش را برآورده نمی‌کنم.