یکی از سخنان بی‌اساس وهابیون، ادعای کتابت قرآن توسط معاویه است. آنان جهت فضیلت‌تراشی برای معاویه به دروغ، ادعا می‌کنند که معاویه کاتب وحی بود، در حالی که ذهبی و ابن حجر عسقلانی، کتابت نامه‌های رسول خدا (ص) به سران قبایل و پادشاهان را توسط معاویه می‌دانند و ابن ابی‌الحدید امیرالمؤمنین (ع) را کاتب وحی می‌داند.

نحوه قتل عثمان و نقش قاتلان او در زمان حکومت امیرالومنین، یکی از چالش برانگیزترین مباحثی است که باید در تاریخ به آن به طور ویژه پرداخته شود. اما وهابیون طبق ادعای باطل خود، اعتقاد دارند که قاتلان عثمان در لشکر امیرالمومنین (علیه‌السلام) حضور داشتند و حضرت در قصاص آنان کوتاهی کردند. جواب این است که در منابع اهل سنت، معاویه و طلحه و زبیر به عنوان قاتلان عثمان معرفی شده‌اند.

شجره خبیثه بنی امیه، همواره در دشمنی با اهل بیت رسول گرامی اسلام (صلی‌الله‌علیه‌وآله) لحظه‌ای کوتاهی نکرده است. یکی از لکه‌های ننگی که تا ابد در دامن معاویه و دوستدارانش باقی خواهد ماند، مساله سب و لعن مقدسات اسلام است که تا سالها پس از مرگ معاویه، توهین و جسارت به اولین مسلمان دنیای اسلام، امیرالمومنین (علیه‌السلام) ادامه داشت.

معاویه با جنگی که با امیرالمومنین (علیه‌السلام) داشت، رستگار نخواهد شد؛ چون بر امام زمان خود خارج شده و با فردی پیکار کرده که بغض او نفاق است و اذیت کردن او، سبب لعن و خلود در آتش است؛ معاویه به جنگ با ایشان اکتفا نمی‌کند، بلکه ایشان را سب می‌کند، پس به هیچ عنوان رستگار نخواهد شد.

بسیاری از بزرگان اهل تسنن همچون ابن عمر، ابن حجر عسقلانی، مناوی و ... اذعان کرده‌اند که معاویه و پیروانش بر باطل بوده و همان‌ها فئه باغیه هستند واز جهت دیگر امیرالمومنین (علیه‌السلام) و پیروانشان بر حق بوده‌اند.

معاویه در زمان خلافت امیرالمؤمنین عزل شد، اما او به بهانه خون‌خواهی عثمان علیه ایشان جنگ کرد و کناره نگرفت؛ او حکومت را به پادشاهی تبدیل کرد و بدعت‌های فراوانی را رواج داد و در مخالفت شدید خود نسبت به امیرالمؤمنین طی چندین نامه به حاکمان بلاد اسلامی شرایط سختی برای شیعیان ایجاد کرد.