معاویه بن ابی سفیان چون در خانواده بی بند و بار و هرز رشد و نمو کرد، لذا به مانند پدر و اجداد خبیث و پلیدش، او هم به مانند یک فرد هرزه و لاابالی تربیت یافت و حتی گوی هرزگی و فساد اخلاقی‌اش را هم از خاندان خودش ربود و شهره آقاق گردید. تاریخ نقل میکند که نه پدرش و نه خودش و نه فرزندش هیچ کدام اسلام نیاوردند و فقط با حکومت و ملک که به ناحق تصاحب کردند بازی کردند

اصحاب پیامبر اسلام یا دارای فضائل نیکو و پسندیده بودند و بعضا فضیلت اختصاصی داشتند که در قرآن به آن اشاره شده و پیامبر اکرم هم آن را بیان میداشت و یا دارای رذائل اخلاقی و منافقانه بودند که باز در قرآن خداوند برای پیامبرش آن را بیان میکرد و پیامبر اکرم هم با واسطه و یا بدون واسطه در مقابلشان موضع میگرفت که بعضاً برخی نادم و پشیمان بودند و برخی هیچ گاه توبه نکردند

زندگی معاویه از خاندان بنی امیه که خداوند آنها را شجره ملعونه معرفی کرده است سراسر ظلم و ستم و دنائت و پستی و خباثت همراه با نفاق و کینه نسبت به دین اسلام است و اینان بالاجبار مسلمان شدند و با اختیار از دین اسلام خارج شدند و زمانی که بر گرده‌ی خلافت به ناحق نشستند چنان با دین پیامبر بازی کردند و احکام الهی را وارونه جلوه دادند که گویی برای تفریح چند صباحی آمدند

دین مبین اسلام برخی از اعمال ناپسند مثل زنا را حرام میداند و این یکی از ضروریات مهم این دین است. و این عمل شنیه را آنقدر زشت میداند که در جای جای قرآن و روایات پیامبر اسلام شدیداً از آن نهی شده است و در احکام فقهی اگر از این راه فرزندی به دنیا بیاید قطعاً ولد الزنا خواهد بود و هیچ خیری این فرزند نخواهد دید چرا که پدر او نامعلوم و مادرش هم فاحشه‌ای بیش نخواهد بود

مخالفت آشکار و صریح با سنت‌های ثابت پیامبر اکرم را به روشنی می‌توان در رفتار وهابیان دید. این گروه برای تثبیت خود و مرزبندی بین مسلمانان، معتقدند باید سنت‌های ثابت پیامبر اکرم که شیعه به آن‌ها عمل می‌کند، کنار گذاشته شود. این تفکر از زمان بنی‌‌امیه شروع شد و توسط بنیان‌گذاران فکر و مروجان وهابیت تثبیت شد.

بسیاری از علمای اهل سنت در کتب خود یادآور شدند که معاویه دارای هیچ فضیلتی نبوده است که از جمله ایشان می‌توان به ابن تیمیه، شوکانی و العینی (شارح کتاب بخاری) اشاره کرد.