بعد از شهادت پیامبر (ص) امام علی (ع) همچون کعبه‌ای بود که مردم باید حول امامت ایشان می‌چرخیدند، اما بر اساس قانون الهی و مصلحت اسلام، حضرت سکوت اختیار کردند. عده‌ای حرمت این کعبه را نگه نداشته و به ساحت آن جسارت کردند، اما کسانی که مدافعان این حرم مقدس الهی بودند، گرد او را گرفته و حج خود را ادا کردند.

حیدرعلی قلمداران که به دیدگاه‌ های وهابیت متمایل شده و بسیاری از اعتقادات شیعه را انکار کرده، عقیده شیعه در فضایل امامان را منکر شده، درحالیکه برتری مقام امامت بر نبوت از آیات قرآن قابل اثبات است.

مفتیان وهابی با سیاه نمایی و ایجاد تهمت و دروغگویی، همواره در تلاش بوده و هستند تا شیعه را زاییده یهود معرفی کنند. آنان شخصیتی مجهول الحال به نام عبدالله بن سبأ را رئیس جریانی منحرف معرفی می کنند که سبب ایجاد دشمنی مسلمانان با خلفای اهل سنت شده است. این در حالی است که ائمه معصومین (ع) و به تبعیت از آنان علمای بزرگوار شیعه، عبدالله بن سبأ را مورد لعن قرار می‌دهند.

پیامبران الهی در امتهای پیشین هنگام غیبت برای روزگار پس از خویش، وصی برمی‌گزیدند و از این گذر می‌خواستند آیین و شریعت خویش را ماندگار سازند و رسالت خود را دوام بخشند. پیامبر (ص) در پاسخ به سلمان فارسی که از حضرت درباره وصی و جانشین پرسید، فرمود: وصی و وارث من و کسی که دین مرا پرداخت می کند و وعده‌های مرا حتمی می‌سازد، علی بن ابی‌طالب (ع) است.

به اعتقاد شیعه، مقام امامت انتصابی است و امام از سوی خداوند انتخاب می شود، ولی قرآنیون معتقدند که امامت انتخابی است و یکی از راههای انتخاب امام، شورا است؛ اما در حقیقت، شورا راهبردی بود برای غصب خلافت.

شیخ مفید می نویسد: «اتفاق نظر همه دانشمندان و همه محققان شیعه و عقیده حق این است که امیرالمؤمنین علی (ع) هرگز با خلیفه دوم بیعت نکرد.»