شيعیان طبق عقيده‌اى كه به وجود امام زنده دارند، هرچند او را در ميان خود نمى‌بينند، اما خود را تنها نمى‌دانند و اثر روانى اين عقيده، در روشن نگه داشتن چراغ اميد در دل‌ها و وادار ساختن افراد به خودسازى و آمادگى براى آن قيام بزرگ جهانى، كاملاً قابل درک است.

امید به آینده‌ای روشن، سهم بزرگی در حرکت‌ها، کوشش‌ها و تلاش‌های فردی و اجتماعی مردم دارد و یکی از آثار و فواید آن، انتظار فرج است و چه بسا یکی از دلایل تأکید و توصیه به انتظار، در لسان عترت طاهرین (ع) لحاظ همین فایده بوده است.

با ظهور حضرت حجت (عج) طبق وعده الهی، مستضعفان، حاکمیت و حکومت را بر دست خواهند گرفت و حاکم مستضعفان، امامی خواهد بود که به امر الهی قرن‌ها در پرده غیبت و منتظر اجرای احکام و اوامر الهی برای تحقق حکومت مستضعفان است.

انتظار فرج در دین مبین اسلام، نه تنها به عنوان برترین و محبوبترین عمل شمرده شده است، بلکه از آن با عنوان دیگری به نام «عبادت» یاد شده است.

نام امام زمان (عج) و یاد این بزرگوار، دائماً به ما یادآوری می‌کند که طلوع خورشیدِ حق و عدل در پایان این شب ظلمانی، قطعی است. انسان‌ها گاهی که امواج متراکم ظلمت و ظلم را مشاهده می‌کنند، مأیوس می‌شوند؛ اما یاد امام زمان (عج) نشان‌دهنده این است که خورشید طلوع خواهد کرد.

رسول خدا (ص) فرمودند: «هیچکس به اندازه علی (ع) به کسب فضایل نائل نیامده است؛ فضائل آن حضرت به اندازه‌ای است که هر کس به حقیقت آن برسد، او را به راه راست هدایت می‌کند و از گمراهی رهایی می‌بخشد.»