غلام احمد، متولد ۱۸۳۵ میلادی، که مدعی نبوت بود، دوستی قدیمی داشت که پس از ادعا‌های غلام احمد، با وی مباهله کرد و از خدا خواستند که هر کس دروغگو است ظرف مدت سه روز بمیرد و غلام احمد در همان مدت در گذشت. وی، قبل از مرگ جلسه‌ای تشکیل داد و مولوی حکیم نورالدین را به عنوان خلیفه‌ی اول خود برگزید.

سوء استفاده از متون روایی و تاریخی و انجام جعل و تحریف در آن‌ها، توسط میرزا حسینعلی (رهبر اول بهاییت) امری روشن است. او که مشروعیت خود را به جمله‌های باب می‌داند، برای اثبات ادعای مهدویت علی محمد باب به تحریف و جعل روایات دست می‌زند. از جمله حدیث «زوراء» را تحریف می‌کند و در متن و معنی آن دست می‌برد.

منابع تاریخی نشان دهنده سوء استفاده بهائیان از متون روایی و مذهبی مشهورِ ادیان مختلف، در مورد رجعت مسیح و رجعت حسینی و ظهور بودا و... است؛ و بهاییان، با این ترفند، «باب» را موعود اسلام خوانده‌اند با تطبیق بهاء و عبدالبهاء به افرادی که پس از موعود می‌آیند به فریب مردم پرداخته‌اند. لیکن حقیقت برای حق‌جویان روشن است.

اعتقاد به حلولِ خداوند در هستی، مسلماً با اصل توحید در تضاد و تنافی است. حلول‌گرایی، ایمان به خدایی نهفته در طبیعت، انسان و تاریخ است. او مرکز هستی است و با حلول خود در جزء جزء هستی، هرگونه قلمرویی را از میان برمی‌دارد. لذا توحید در تنافی جدی با حلول گرایی می‌باشد. همان گونه که متون کلامی ادیان توحیدی حلول، اعتقاد به حلول را مردود شمرده اند.

در میان انسان‌ها افرادی هستند که خداوند در خلقت ایشان امتیازی قائل شده، و ایشان را با فطرتی مستقیم و خلقتی معتدل ایجاد کرده، و این عده از همان ابتدای امر با «اذهانی وَقّاد (روشن و زیرک) و ادراکاتی صحیح و نفوسی طاهر و دل‌هایی سالم» نَشو و نما نموده‌اند، و با همان صفای فطرت و سلامت نفس، و بدون اینکه عمل و مجاهدتی انجام داده باشند به نعمت...

بسیاری از مدعیان دروغین و گروه‌های انحرافی در طول تاریخ رشد و کامیابی‌هایی داشته‌اند و حتی گاهی حکومت‌هایی تشکیل داده‌اند، فعالیت‌های علمی، سیاسی، و اجتماعی داشته‌اند و برخی از صدر اسلام تاکنون هم باقی مانده و فعالیت دارند (اسماعیلیه، زیدیه و...) ولی بقای آن‌ها دلالت بر حقانیت آن‌ها ندارد، در واقع، آیه، مدافع هرگونه مدعی رسالت و امامت و ارتباط...