در طول تاریخ صدر اسلام، خصوصاً بعد از رحلت پیامبر اسلام، دین مسلمانان دست‌خوش حوادث ناگواری بوده است، آن‌چه اهمیت دارد این است که مردم در همه حال تابع نظرات علما و بزرگان دین بوده‌اند، چرا که اینان راهنمای مسائل دینی هستند، اما اگر خود جاهل به آن باشند، مردم را به بیراهه می‌کشند؛ مناظره‌ی مذکور حکایت از جهل این راهنمایان دارد.

مهم‌ترین دلیل علمای اهل سنت بر امامت ابوبکر، اجماع مسلمین است، که در جواب آن می‌گوییم: اجماعی در کار نبوده، بلکه اجماع تمام اهل مدینه هم واقع نشد، چه برسد که اجماع همه مسلمین باشد؛ هم‌چنین برای خلافت و امامت حضرت علی (علیه السلام) نصّ داریم و خود اهل سنت بر این ادعا معترفند و اجماعی که بر خلاف نصّ واقع شده، خطاست.

اسلام دین کاملی است، و پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) مفسر و مبین قرآن بود، اما پس از رحلت پیامبر افرادی آمدند و با رای و نظر خود، از آیات و روایات مطالبی را استخراج کردند، که با احکام شریعت ناسازگاری داشت؛ آنان دین را ملعبه هوا و هوس خود قرار دادند؛ برخی از این فتاوا عجیب بوده و بطلانش در ظاهرش آشکار است.

خلیفه دوم هم بر کرسی خلافت رسول خدا (ص) تکیه زد، و خود را ولیّ مردم معرفی کرد، اما در زمان خلافتش از علوم و اسرار الهی که خدا آن را در پیامبر و جانشینان به حقش قرار داده، بی‌بهره بود. او 70 مرتبه عبارت «اگر علی نبود، عمر هلاک می‌شد»، را بیان کرد که این سؤال مطرح می‌شود، این چه ولیّ و سرپرستی است، که به علوم الهی ناآگاه می‌باشد.

دین اسلام با سختی‌های زیادی شکل گرفت، اما بعد از رحلت پیامبر، جامعه دچار انحراف شد و از اسلام ناب دور شد و رفته رفته در اواخر سده اول مذاهب و گروه‌های مختلف تشکیل شد. افرادی در تاریخ اسلام وجود دارند که مدافع مذهبند، از جمله دفع اشکال در مذهب شیعه، مناظره سید بن طاووس است، که به‌صورت معقول و مستدل با عالم اهل سنت گفتگو می‌کند.

از امام زمان(ع) توقیعات فراوانی در زمینه‌های گوناگون صادر شده است، که در برخی از آن‌ها مناظراتی توسط نوّاب خاص انجام شده است، که تاکید می‌کردند که این پاسخ‌ها را از امام زمان(ع) آموخته‌اند. این مناظره هم توسط حسین بن روح انجام شده و به کسی‌که گمان می‌کرد، این مناظره، از تراوشات ذهنی اوست، گفت: این مطالب را، از حجت خدا، شنیده‌ام.