ابن تیمیّه ازاندیشمندان مشهورعالم اسلام است که دراثر مخالفت صریح با فلسفه و جمود بر ظواهر به وادی خطرناک جسمانیت خداوند وارد شده و مرئی بودن خداوند را پذیرفته است. او معتقد است موجود قائم به نفس و غیر قابل اشاره‌ی حسّی و غیرقابل رؤیت وجود خارجی ندارد. بنابراین یک چنین موجودی ساخته و پرداخته‌ی ذهن بشر است.

یکی از نقش‌های اساسی ابن‌تیمیه، زیر سوال بردن فضائل اهل‌بیت (علیهم السلام) است. به عنوان مثال وی مدعی است که حدیث «ای فاطمه، به درستی‌که خدا به غضب تو، غضبناک و به شادی تو، شاد می‌گردد» در کتب معروف اهل‌سنت نیست. در حالی که بزرگان و علمای اهل‌سنت که مورد پذیرش ابن‌تیمیه نیز هستند، این حدیث را در کتب خود نقل کرده‌اند.

ابن‌تیمیه حرّانی کسی است که هر جا حدیثی در فضایل اهل‌بیت (علیهم السّلام) می‌دید، با تمام توان در مقام انکار و یا تضعیف آن بر می‌آمد؛ که این خود دلیلی بر خبث طینت او است. بنابراین طبیعی است کسی که به برترین شخصیت جهان اسلام بعد از رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) اهانت می‌کند، این اهانت خود را واضح و آشکار کند.

عقیده مهدویت، عقیده‌ای محکم در چارچوب نظام فکری مسلمانان است و همه مسلمانان و حتی وهابیان به آن معتقد هستند. اگرچه در این میان از طرف ابن‌تیمیه اشکالاتی به این عقیده شده است. ابن‌تیمیه از سویی نام پدر امام مهدی(علیه‌السلام) را عبدالله دانسته و از سویی دیگر مهدی را از نسل حسن بن علی می‌داند، که هر دوی این اشکالات بی‌اساس است.

امروزه جریان‌های تکفیری، عملکرد خود را مبتنی بر نظرات ابن‌تیمیه می‌دانند. بجاست که به ماهیت خصومت‌ورزانه افکار وی با اهل‌سنت، پی برده شود. ابن‌تیمیه از سویی در مورد مذاهب چهارگانه اهل‌سنت (حنفی، مالکی، شافعی و حنبلی) مسیر دشمنی را پی گرفته است و از سویی دیگر به بزرگان حدیثی اهل‌سنت، همچون بخاری و احمد نیز طعن می‌زند.

ابن تیمیه در عداوت با علی (علیه السلام) سنگ تمام گذاشته و هرجایی که توانسته یا فضیلتی از ایشان منکر شده و یا عیب و نقصی را بر آن حضرت بار نموده است. ایشان درباره‌ی آن حضرت می‌گوید: «علی برای هوای نفس خودش جنگ‌ها را به راه انداخت، نه برای خدا، و همانند فرعون کشتار و فساد بر روی زمین را گسترش داد.»